Ο ΚΑΙΡΟΣ

ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΓΩΝΙΑ –Νασιόπουλος Απόστολος

Σάββατο 27 Φεβρουαρίου 2010

Η ΠΑΡΑΓΡΑΦΟΣ

Ορισμοί:
Η παράγραφος είναι ένα σύστημα περιόδων που εξηγούν, αναπτύσσουν, υποστηρίζουν ένα θέμα
Η παράγραφος είναι μια υποθεματική ενότητα κειμένου οπτικά ευδιάκριτη, νοηματικά αυτοδύναμη και λογικά υποτελής στο γενικό περιεχόμενο του κειμένου.
Η παράγραφος είναι το αυτοτελές θεματικά τμήμα του γραπτού πεζού λόγου, το οποίο αποτελεί μια νοηματική ενότητα, άρρηκτα συνυφασμένη με το συνολικό κείμενο.
Θα εξετάσουμε την παράγραφο ως προς τη δομή, το περιεχόμενό και τη μορφή της
Η παράγραφος ως δομή
Τα στοιχεία δομής είναι:

η ιδρυτική πρόταση ή θεματική πρόταση ή θεματική περίοδος (περιέχει το σκοπό, την πυρηνική ιδέα της παραγράφου)
οι λεπτομέρειες ή τα σχόλια ή τα αναπτύγματα ( υποστηρίζουν την κεντρική ιδέα της παραγράφου με κατάλληλο υλικό)
η πρόταση- κατακλείδα ή περίοδος- κατακλείδα ( βοηθά στον εγκιβωτισμός της πυρηνικής ιδέας στο συλλογιστικό πλαίσιο της παραγράφου και του ευρύτερου κειμένου ή συνδέει την κάθε παράγραφο με την επόμενη)
Η θεματική πρόταση:

Είναι σαφές ότι η θεματική πρόταση ή περίοδος αποτελεί το σπουδαιότερο τμήμα της παραγράφου αφού περιέχει: το θέμα/ την κεντρική ιδέα, την κατευθυντήρια ιδέα και προετοιμάζει τον αναγνώστη για όσα θα διαβάσει στη συνέχεια

Τα μέρη της θεματικής πρότασης:

Η κεντρική ιδέα ή θεματικό κέντρο:
παρουσιάζεται ο όρος/ η έννοια με την οποία θα ασχοληθούμε. Αποτελεί το σταθερό μέρος της θεματικής πρότασης
Η κατευθυντήρια ιδέα:
προβάλλει τη γνώμη μας για την έννοια αυτή/ τον προσανατολισμό μας/ την οπτική γωνία από την οποία βλέπουμε το θεματικό κέντρο. Αποτελεί το μεταβλητό μέρος της θεματικής πρότασης.

Παράδειγμα: Ο πόλεμος ( κεντρική ιδέα) ξυπνάει στον άνθρωπο τα πιο άγρια ένστικτα ( κατευθυντήρια ιδέα)

Ο πόλεμος ( κεντρική ιδέα) κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν ανασφάλεια (κατευθυντήρια ιδέα)
Γενικά: Η θεματική πρόταση ή περίοδος πρέπει να είναι σύντομη, περιεκτική, σαφής, αντικειμενική (γενικώς αποδεκτή) και να χωρίζεται από την υπόλοιπη παράγραφο με τελεία
Λεπτομέρειες:
Οι λεπτομέρειες αναλύουν/ παρουσιάζουνν αναλυτικά την κατευθυντήρια ιδέα της θεματικής πρότασης, υποστηρίζουν το περιεχόμενό της. Χωρίζονται σε βασικές υποστηρικτικές ( άμεσα υποστηρίζουν τη θεματική πρόταση ή περίοδο, αναπτύσσουν την κατευθυντήρια ιδέα της θεματικής πρότασης, δίνουν βαρύνουσες πληροφορίες που φανερώνουν μια νεα πτυχή του θέματος) και δευτερεύουσες υποστηρικτικές (έμμεσα υποστηρίζουν τη θεματική πρόταση ή περίοδο, αποτελούν συμπληρωματικά νοήματα που αποσαφηνίζουν τις βασικές υποστηρικτικές περιόδους)
Παράδειγμα:
Η συνηθισμένη, ωστόσο, μορφή του φανατισμού( κεντρική ιδέα) είναι αληθινά αποκρουστική ( κατευθυντήρια ιδέα). Ο φανατισμός σ΄όλες τις εποχές είναι στενοκέφαλος και στενόκαρδος.( βασική υποστηρικτική). Το οπτικό του πεδίο είναι περιορισμένο και το πείσμα του ακατανίκητο.( δευτερεύουσα υποστηρικτική, υποστηρίζει άμεσα την βασική υποστηρικτική και έμμεσα την κατευθυντήρια ιδέα). Αγνοεί τους συμβιβασμούς, αλλ’ απορρίπτει και τις καλόπιστες και ευγενικές παραχωρήσεις.( βασική υποστηρικτική). Φρουρός συχνά ενός δόγματος που υποστηρίζει τις εξοχότατες αρετές, όσο προχωρεί τις κάνει ο ίδιος…..(δευτερεύουσα υποστηρικτική)
Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος
Γενικά: Οι λεπτομέρειες πρέπει να είναι εύστοχες, σαφείς και αξιόπιστες.

Η κατακλείδα πρόταση ή περίοδος:
Ο ρόλος της είναι:
Επιβεβαιωτικός/ συγκεφαλαιωτικός
( όταν συνοψίζει με σαφήνεια το περιεχόμενο των λεπτομερειών)
Επιβεβαιωτικός και μεταβατικός
( όταν επιβεβαιώνει τη θεματική πρόταση και αποτελεί γέφυρα για το πέρασμα στην επόμενη παράγραφο)
Προσοχή:
η κατακλείδα- πρόταση δεν πρέπει να είναι γενικότερη από τη θεματική πρόταση και δεν πρέπει να αποτελεί πιστή αντιγραφή της τελευταίας.
Η κατακλείδα- πρόταση δεν υπάρχει σε όλες τις παραγράφους
Παράδειγμα: Αφιέρωσα στη μελέτη της αγάπης το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και μένω κατάπληκτος διαπιστώνοντας πόσα πρέπει ακόμα να μάθω. Πάρα πολλοί άνθρωποι γεννιούνται χωρίς να ξέρουν τίποτα για την αγάπη, και δεν ενοχλούνται διόλου παραμένοντας μέσα στην άγνοια αυτή. :εν είναι κακό να κάνουμε λάθη και να μην βρίσκουμε όλες τις απαντήσεις στα ερωτήματά μας. Αρκεί, βέβαια, να έχουμε τη δύναμη και τη θέληση να το παραδεχτούμε και ν’ αγωνιζόμαστε για προσωπική βελτίωση.( Αυτοί που νομίζουν ότι τα ξέρουν όλα, δεν θα μάθουν ποτέ ότι μπορεί να μην ξέρουν τίποτα.)_ κατακλείδα

Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2010

ΠΕΡΙΛΗΨΗ

ΠΕΡΙΛΗΨΗ
1. Τι είναι περίληψη;
Είναι ο εντοπισμός, μέσω αφαιρετικής διαδικασίας, των ουσιωδών στοιχείων της δομής του κειμένου, αφού παραλειφθούν τα επουσιώδη και η σύνδεση τους σε ένα νέο πιο σύντομο κείμενο, που θα αποδίδει πλήρως το νοηματικό περιεχόμενο του αρχικού κειμένου (δομή – αποδεικτικούς στόχους).
2. Που βασίζεται η περίληψη;
Η ικανότητα για τη δημιουργία μιας περίληψης, βασίζεται στην γνωστή καταγραφής σημειώσεων από ένα κείμενο είτε με μορφή ενοτήτων – πλαγιότιτλων, είτε με τη μορφή γενικής διάρθρωσης – πλάνου του κειμένου.
Η τεχνική αυτή μας βοηθά να κατανοούμε σε βάθος το κείμενο, επιλέγοντας τα πιο νοηματοφόρα στοιχεία του που διαμορφώνουν άλλωστε τη δομή και τους στόχους του.
3. Πώς προετοιμάζεται η περίληψη;
Α. Διαβάζουμε μια φορά προσεχτικά το κείμενο, υπογραμμίζοντας τις διαρθρωτικές – συνδετικές λέξεις* που θα μας βοηθήσουν στη διαμόρφωση της διάρθρωσης – διαγράμματος του κειμένου.
* Διαρθρωτικές λέξεις είναι οι λέξεις που ενώνουν μικρότερα ή μεγαλύτερα μέρη του λόγου και με τις οποίες δηλώνεται:
 Το αίτιο – αποτέλεσμα: επειδή, γιατί, διότι, έτσι, γι’ αυτό το λόγο κ. λ. π.
 Η αντίθεση – εναντίωση: αλλά, όμως, ωστόσο, από την άλλη πλευρά κ. λ. π.
 Η χρονική σχέση: ύστερα, προηγουμένως, εντωμεταξύ κ. λ. π.
 Όρος, προϋπόθεση: αν, εκτός αν, σε περίπτωση που, κ. λ. π.
 Η επεξήγηση: με άλλα λόγια, δηλαδή, για να γίνω σαφέστερος κ. λ. π.
 Η έμφαση: είναι αξιοσημείωτο, θα ήθελα να τονίσω κ. λ. π.
 Το παράδειγμα: π. χ. , λ. χ., για παράδειγμα, κ. λ. π.
 Η απαρίθμηση επιχειρημάτων, η εισαγωγή καινούριας ιδέας: πρώτο… δεύτερο, καταρχήν, τελικά, το επόμενο θέμα κ. λ. π.
 Η δοσμένη διάρθρωση του κειμένου: το άρθρο μπορεί να χωριστεί σε…δύο μέρη, αρχικά κ. λ. π.
 Το συμπέρασμα: για να συνοψίσουμε, συγκεφαλαιώνοντας, συμπερασματικά κ. λ. π

Β. Στην δεύτερη ανάγνωση, προσπαθούμε, να χωρίσουμε το κείμενο σε νοηματικές ευρύτερες ενότητες, που συνθέτουν τη δομή του κειμένου στις οποίες δίνουμε πλαγιότιτλους υπογραμμισμένους.
Γ. Σε κάθε νοηματική ενότητα ελέγχω τις παραγράφους με τον ακόλουθο τρόπο:
1. Καταγράφω το θέμα που παρουσιάζεται στη θεματική περίοδο.
2. Διακρίνω – υπογραμμίζω και σημειώνω στο πλάι τα σημαντικά σχόλια που αφορούν το θέμα της παραγράφου, χρησιμοποιώντας στην καταγραφή μου λέξεις κλειδιά του συγγραφέα τα οποία βάζω σε εισαγωγικά.

Δ. Όταν γίνεται σύγκριση, καθορίζουμε τα συγκρινόμενα αντικείμενα – θέματα – έννοιες καθώς και τα διαφορετικά σχόλια που γίνονται για το καθένα.
4. Πώς γράφεται η περίληψη
Ακολουθώντας τις σημειώσεις που κρατήσαμε στα πλάγια του κειμένου δηλαδή (βασική δομή ενοτήτων, επιμέρους σημαντικά σχόλια κάθε μιας ενότητας) προσπαθούμε να τις συνθέσουμε σε γραπτό κείμενο, προσθέτοντας εισαγωγικές φράσεις και ρήματα σύνδεσης.

Εισαγωγικές φράσεις: - Ο συγγραφέας στον πρόλογο…
- Το κείμενο αρχίζει με μια εισαγωγή…
- Το πρώτο (δεύτερο, τρίτο…) θέμα που αναπτύσσει αφορά / διαπραγματεύεται…
- Το θέμα που αναπτύσσεται σε πρώτο επίπεδο…
- Στη συνέχεια παρουσιάζει και την άποψη ότι…
- Σε δεύτερο επίπεδο ο συγγραφέας κρίνει σκόπιμο να…
- Δεν παραλείπει, βέβαια, να τονίσει / να αναφέρει…
- Τέλος, ο συγγραφέας καταλήγει…
- Τοποθετείται τελικά / συμπερασματικά λέγοντας… και άλλες παρόμοιες.

Ρήματα σύνδεσης: - παρουσιάζει - διεισδύει
- αναφέρει - προσεγγίζει
- αναφέρεται - πλησιάζει το πρόβλημα
- κρίνει - συντάσσεται με την άποψη - συγκρίνει - συμφωνεί με την άποψη
- διακρίνει - αντιτάσσεται με την άποψη
- επισημαίνει - διαφωνεί με την άποψη
- τονίζει - καταδικάζει την άποψη / θέση
- σημειώνει - είναι υπέρμαχος
- σχολιάζει - είναι αντίθετος
- αναπτύσσει
- πραγματεύεται
- αναλύει και άλλες παρόμοιες
5. Τι πρέπει να προσέχουμε όταν γράφουμε την περίληψη;
Κατά τη συγγραφή μιας περίληψης πρέπει να προσέχουμε τα εξής στοιχεία:
1. Πρέπει να παρουσιάζουμε με πιστότητα τις ιδέες του κειμένου ώστε να αποδώσουμε το νόημα του.
2. Δεν πρέπει να προσθέτουμε προσωπικές απόψεις καθώς και οποιαδήποτε κριτική που είναι φυσικό να αλλοιώνει το αρχικό κείμενο.
3. Δεν σχολιάζουμε, απλά καταγράφουμε συνοπτικά τις ιδέες του κειμένου.
4. Αποφεύγουμε την υπερβολική γενίκευση, δίνοντας σε σωστή αναλογία τις γενικές θέσεις και τα παραδείγματα.
5. Δεν μεταφέρουμε – αντιγράφουμε μεγάλες φράσεις του κειμένου, αλλά αποδίδουμε με δικά μας λόγια το νόημα κρατώντας μόνο τις λέξεις – κλειδιά (με ιδιαίτερο νοηματικό βάρος) του συγγραφέα τις οποίες βάζουμε σε εισαγωγικά.
6. Η περίληψη δεν πρέπει να είναι ένα μηχανιστικό κείμενο, αλλά να έχει ποιότητα ως προς το χρησιμοποιούμενο λεξιλόγιο, την επιλογή εκφράσεων και τη συνολική μορφή (συντακτικό – ορθογραφία – καλλιγραφία – στίξη) που παρουσιάζει.
6. Πόση πρέπει να είναι η έκταση της:
 Η έκταση της περίληψης ποικίλλει και δεν είναι σταθερή.
 Ωστόσο στην πραγματικότητα εξαρτάται από διάφορους παράγοντες:
Α. έκταση αρχικού κειμένου: πολλοί υποστηρίζουν ότι πρέπει η περίληψη να είναι το 1/3 του αρχικού κειμένου.
Β. ποιότητα ύφους: αν το κείμενο είναι μεστό σε νοήματα ή πιο χαλαρά γραμμένο με πολλά παραδείγματα.
Γ. σκοπός για τον οποίο γράφουμε την περίληψη: π. χ. απόδοση μόνο των βασικών στοιχείων της δομής ή απόδοση του γενικότερου νοήματος του κειμένου.

7. Πώς διαμορφώνεται η περίληψη ενός κειμένου:
 Διαβάζουμε προσεχτικά ολόκληρο το κείμενο και επισημαίνουμε το νοηματικό του κέντρο, το βασικό θέμα προβληματισμού του συγγραφέα. Αυτό μπορούμε να το χρησιμοποιήσουμε ως αρχή περίληψης. Συνήθως το νοηματικό κέντρο βρίσκεται στον τίτλο του κειμένου, στον πρόλογο του ή και στην αρχή του κυρίου μέρους. Αν όχι, τότε εξάγεται ως συμπέρασμα από όλο το κείμενο.
 Στη συνέχεια κρατούμε σημειώσεις σε κάθε παράγραφο του κειμένου: επισημαίνουμε τις πιο σημαντικές λεπτομέρειες – τα κύρια στοιχεία της: φράσεις ή λέξεις – κλειδιά. Έτσι, βρίσκουμε και το θέμα της →πλαγιότιτλους παραγράφου. Συνήθως το θέμα – πλαγιότιτλος βρίσκεται στη θεματική περίοδο της παραγράφου.
 Έπειτα , χρησιμοποιώντας τον πλαγιότιτλο και τις πιο σημαντικές λεπτομέρειες κάθε παραγράφου, αποδίδουμε με δικές μας σύντομες φράσεις συνοπτικά την κάθε παράγραφο. Η σύνθεση που προκύπτει από αυτήν την εργασία κατά παράγραφο αποτελεί το κείμενο της περίληψης.

 Αν χρησιμοποιήσουμε μόνο τους πλαγιότιτλους κάθε παραγράφου →συνοπτική περίληψη.
 Αν χρησιμοποιήσουμε και τις πιο σημαντικές λεπτομέρειες →εκτενής περίληψη.

ΟΔΗΓΙΕΣ
Α. Τι πρέπει να θυμόμαστε:
 Μπορούμε να κάνουμε αναφορά στο συγγραφέα, αν έχουμε σκοπό να επισημάνουμε το σκοπό, το θέμα που αναλύει. Π. χ. «Ο συγγραφέας στο άρθρο του αναλύει τις διαφορές διαφήμισης και προπαγάνδας».
 Κατά κανόνα η περίληψη γράφεται σε τρίτο πρόσωπο (Ο συγγραφέας… αναλύει…)
 Χρησιμοποιούμε ενεργητική σύνταξη, όταν επιθυμούμε να προβάλουμε το υποκείμενο, το πρόσωπο που δρα, δηλαδή υποκείμενο είναι ο συγγραφέας. Βλέπε το προηγούμενο παράδειγμα..
 Χρησιμοποιούμε την παθητική σύνταξη, όταν προβάλλουμε το αποτέλεσμα της ενέργειας του υποκειμένου. Τότε υποκείμενα γίνονται οι έννοιες του κειμένου και παραλείπεται η αναφορά στο υποκείμενο, δηλαδή το συγγραφέα. Π.χ. «Στο άρθρο αυτό αναλύονται οι διαφορές προπαγάνδας και διαφήμισης». Αποκτά ποικιλία η πλοκή του λόγου: μεταβάλλεται σε υποκείμενο η έννοια που συνήθως παριστάνεται ως αντικείμενο, εφόσον αυτή κρίνεται το κύριο στοιχείο της πρότασης δεν ονομάζεται ρητά το υποκείμενο, όσες φορές κανείς δε θέλει ή δεν μπορεί να το ονομάσει, όπως συμβαίνει αυτό πολλές φορές με τα απρόσωπα ρήματα (Ιονίζει, αστράφτει…) που δηλώνουν απλώς το συμβάν χωρίς να το συσχετίζουν με το υποκείμενο.

Β. Τι πρέπει να αποφεύγουμε:
 Το σχολιασμό, την επιδοκιμασία ή την αποδοκιμασία μας για τις θέσεις του κειμένου.
 Την αναλυτική αναφορά σε παραδείγματα και σε δευτερεύοντα στοιχεία, κάνοντας μια συνοπτική αναφορά σε αυτά: π. χ. «Ο συγγραφέας τεκμηριώνει με παραδείγματα την ανισότητα του άντρα και της γυναίκας στον εργασιακό χώρο και ειδικότερα τη μειωμένη δυνατότητα της γυναίκας για επαγγελματική ανέλιξη».
 Την αυτούσια μεταφορά φράσεων του συγγραφέα. Αν χρειαστεί να μεταφέρουμε μια ολόκληρη φράση χωρίς αλλαγή, τη δίνουμε σε εισαγωγικά. Αυτό δε σημαίνει ότι δε χρησιμοποιούμε λέξεις του κειμένου. Τις διανθίζουμε όμως και με συνώνυμες άλλων λέξεων του κειμένου, με δικές μας μικρές φράσεις, με διαρθρωτικές – συνδετικές λέξεις και έτσι, ούτε προδίδουμε το πνεύμα του συγγραφέα ούτε τον μιμούμαστε και τον αντιγράφουμε απόλυτα.
 Την υπερβολική αφαίρεση και γενίκευση, παραλείποντας ουσιώδη στοιχεία.
 Την περιφραστική έκφραση.
 Τις εκφράσεις με καλολογική σημασία, π. χ. παρομοιώσεις, μεταφορές, κοσμητικά επίθετα κ. λ. π.
 Εκφράσεις που συμπληρώνουν το κύριο νόημα για λόγους έμφασης κ. λ. π. όπως ρητορικές ερωτήσεις κ. α.

8. Τι φωνής είναι τα ρήματα σύνδεσης στην περίληψη ενεργητικής ή παθητικής:
Α) Τα ρήματα σύνδεσης στην περίληψη μπορεί να είναι ενεργητικής φωνής όταν θέλουμε να υπερτονίσουμε το έργο που επιτελεί ο συγγραφέας, οπότε το αναφέρουμε ως υποκείμενο στις φράσεις μας.
Π. χ. Στην εισαγωγή ο συγγραφέας θέλει να αναλύσει την έννοια του επιχειρήματος και την σύνδεση του με την έννοια του λόγου.
Β) Τα ρήματα σύνδεσης στην περίληψη μπορεί να είναι παθητικής φωνής όταν θέλουμε να γενικεύσουμε τις απόψεις του συγγραφέα καθώς δεν αντικατοπτρίζουν μόνο την προσωπική του άποψη, αλλά μια γενικότερη κοινωνική θέση.
Π. χ. Στην εισαγωγή αναλύεται η έννοια του επιχειρήματος και γίνεται η σύνδεση της με την έννοια του λόγου.

ΣΦΑΛΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ
1. Εκφραστική ανακρίβεια
Π. χ. →«Θα πρέπει να τονιστεί η συμμετοχή του θεσμού της οικογένειας που συμβάλλει στο πρόβλημα» αντί του «θα πρέπει να τονιστεί η συμμετοχή του θεσμού της οικογένειας, της οποίας η λανθασμένη λειτουργία…».
2. Ασάφεια
Π. χ. →η χρήση εννοιών όπως: καλό, κακό, σωστό, λάθος
3. Αοριστολογία
Π. χ. «Έχουν ήδη αρχίσει κάποιες προσπάθειες για ένα καλύτερο αύριο».
4. Μακροπερίοδος λόγος
5. Λογοτεχνισμός
6. Αδόκιμες για το γραπτό λόγο λέξεις – φράσεις
Π. χ. →Ρίχνω το επίπεδο → (αντί) υποβιβάζω
Να παρθούν μέτρα →να ληφθούν
Χαζοκούτι →τηλεόραση
7. Επανάληψη λέξεων
8. Ακυριολεξία- λανθασμένη σημασιολογία χρήση λέξεων
9. Αλλαγή προσώπου – ασυμφωνία αριθμών
10. Πλεονασμός
Π. χ. → «σήμερα, ο σύγχρονος άνθρωπος…»
11. Απολυτότητα στη διατύπωση – κινδυνολογία
Π. χ. → «κανείς δεν θέλει την ειρήνη»
12. Παρενθέσεις, Συντομογραφίες, Αριθμητική σύμβολα
13. Συχνά λάθη ορθογραφίας
Διακήρυξη, κήρυγμα
Μήνυμα
Δίλημμα
Επηρεάζω – επήρεια – επιρροή
Άμεσος – έμμεσος
Ωφελώ – ωφέλεια – ωφελιμισμός / οφείλω – όφελος
Άλλωστε – άλλοτε
Επανειλημμένα
Εύνοια – έννοια
Συνδυασμός
Παράλειψη – επανάληψη
Έλλειψη – ελλιπής
Υγεία – υγιής
14. Απαριθμήσεις (εξής: …) – Κατηγοριοποιήσεις (α…β…)
15. Α & Β ενικό πρόσωπο, Β πληθυντικό πρόσωπο
16. Ευθείες ερωτήσεις
17. «Πρέπει»
ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΚΑΘΙΣΤΟΥΝ ΤΟ ΠΡΕΠΕΙ:
Είναι ανάγκη, κρίνεται αναγκαίο, προβάλλει επιτακτικό το αίτημα, είναι / κρίνεται απαραίτητο, καλό είναι, χρήσιμο είναι, επιβάλλεται, αρμόζει, χρειάζεται, καθήκον – υποχρέωση αποτελεί.
ΑΡΧΗ ΠΑΡΑΓΟΝΤΩΝ:
Πρωταρχική αιτία, η ρίζα του φαινομένου κυρίως βρίσκεται, στη διαμόρφωση του… σημαντικότατο ρόλο διαδραματίζεται, η βασικότερη αιτία του φαινομένου είναι…
ΑΡΧΗ ΣΥΝΕΠΕΙΩΝ:
Βασική συνέπεια όλων αυτών είναι, οι πρώτες συνέπειες αυτού διαφαίνονται, επόμενο λοιπόν είναι, απόρροια αυτών είναι…
ΣΥΝΔΕΣΗ ΟΜΟΙΩΝ ΟΡΩΝ:
Εκτός από αυτό, επιπλέον, ακόμα, επίσης, αξίζει να τονιστεί ότι, οφείλουμε ακόμη, να επισημάνουμε ότι, το κυριότερο όμως απ’ όλα είναι, χρειάζεται επίσης να σημειωθεί ότι, εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι, θα ήταν παράλειψη να μην τονίσουμε ότι, αξίζει επιπλέον να αναφερθούμε στο γεγονός ότι…
ΑΡΧΗ ΠΑΡΑΓΡΑΦΩΝ ΓΕΝΙΚΑ:
Είναι γεγονός ότι, είναι φανερό, χωρίς αμφιβολία, αναντίρρητα, είναι αναμφισβήτητο ότι, αξίζει ακόμη να σημειωθεί αποτελεί κοινό τόπο η άποψη πως, δεν μπορεί κανείς να διατυπώσει αντίρρηση σε ότι, αποτελεί πραγματικότητα το γεγονός, αναμφίβολα, παράλληλα.
ΑΡΧΗ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ:
Για να αρθεί το φαινόμενο, χρειάζεται πρώτα, πρωταρχικό τρόπο αντιμετώπισης αποτελεί, είναι επιτακτική ανάγκη λοιπόν, ο βασικότερος τρόπος επίλυσης του προβλήματος είναι, το φαινόμενο θα αντιμετωπιστεί ριζικά αν.

Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2010

ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΣΤΟΝ Γ.ΡΙΤΣΟ



-->
Σκόρπισε συγκίνηση στο ακροατήριο της Δεσκάτης η μουσική εκδήλωση αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο
Φέτος συμπληρώνονται 100 χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου και για το λόγο αυτό το έτος 2009 ανακηρύχθηκε από το Υπουργείο Πολιτισμού «Έτος Γιάννη Ρίτσου».
Μελοποιημένα ποιήματα του κορυφαίου Έλληνα ποιητή της Ρωμιοσύνης Γιάννη Ρίτσου ερμήνευσε το βράδυ της Παρασκευής στο Αμφιθέατρο του Γυμνασίου, η Χορωδία του Γενικού Λυκείου με την Ντριγκόγια Γιώτα να την καθοδηγεί και να τη συνοδεύει με το πιάνο και τον Λεκάκη Γιάννη να συνοδεύει με τη λύρα στην μουσικοφιλολογική εκδήλωση – αφιέρωμα που πραγματοποίησε ο Σύνδεσμος Φιλολόγων Ν. Γρεβενών και ο ΕΜΟΔεσκάτης.
Η Χορωδία του Λυκείου αποτελούνταν απ΄τις μαθήτριες : Βλάχου Λυδία, Γαλάνη Γιώτα, Ζαγκανίκα Ευαγγελία, Καραγιώργου Ανθή, Καψάλη Κων/να, Καψάλη Περσεφόνη, Κουζούμη Σταυρούλα, Κρίκου Ιωάννα, Κυριακοπούλου Σοφία, Μπγιάλα Βασιλική, Νασιοπούλου Κατερίνα, Παληα Ελένη, Παπαδοπούλου Κατερίνα, Παπατσάνη Ειρήνη, Παπατσάνη Τζίνα, Ρουκά Ελένη, Σταινου Αθηνά, Τεγου Πηνελόπη.
Οι μαθητές του Λυκείου Δεσκάτης , Σωτήρης Αντώνης μαθητής της Γ Λυκείου, Τζιόλα Ερρικα, της Γ Λυκείου, η Κων/να Καψάλη, η Κουτσίκου Θεανώ και η Παπαδοπούλου Κατερίνα, της Α Λυκείου απήγγειλαν στην εκδήλωση Ποιήματα του Ρίτσου.
Η μαθήτρια της Α λυκείου Ρουκά Ελένη τραγούδησε δύο τραγούδια(τούτες τις μέρες, Λίγα γαρούφαλα) του Ρίτσου με τη συνοδεία στο πιάνο της Κατερίνας Νασιοπούλου αναγκάζοντας το κοινό να τις καταχειροκροτήσουν.
Η έμπνευση και το ταλέντο του Καθηγητή Φυσικής του Λυκείου και λυράρη Λεκάκη Γιάννη ξεδιπλώθηκαν με τις μαντινάδες που μας τραγούδησε γραμμένες απ΄τον ίδιο, ειδικά για το αφιέρωμα.
Στην εκδήλωση που συγκίνησε το ακροατήριο, προβλήθηκαν αποσπάσματα από τη ζωή και το έργο του Γιάννη Ρίτσου πολλές φωτογραφίες και απαγγελίες από τον ίδιο τον ποιητή (βιντεο) που επιμελήθηκε η Σταυρούλα Πραντσούδη Καθηγήτρια πληροφορικής.
Χορηγός της εκδήλωσης ο Δήμος Δεσκάτης και ο Δήμαρχος Κ. Μίγκος Νίκος στον χαιρετισμό του τόνισε την ανάγκη που έχει η Δεσκάτη τέτοιων Εκδηλώσεων. Διαδρομή στη δημιουργική και αγωνιστική πορεία του Γιάννη Ρίτσου, διαδρομή στις πηγές της έμπνευσής του, στο μεγαλείο του έργου του, στις κορυφαίες στιγμές της μελοποιημένης του ποίησης, είναι το αφιέρωμα που κάνουμε σήμερα είπε ο Φιλόλογος του Λυκείου και Αντιπρόεδρος των δύο Συλλόγων Νασιόπουλος Αποστόλης και αναφέρθηκε στην πολυκύμαντη ζωή του Ρίτσου και στο τεράστιο ποιητικό και λογοτεχνικό έργο του.
Εκατό χρόνια από τη γέννηση του Γιάννη Ρίτσου (1η Μάη 1909) και η ανταρσία της ποίησής του έχει την ανάγκη και τη δύναμη να χτυπάει την πόρτα του παρόντος, κυοφορώντας πάντα τα σημάδια μελλοντικών εικόνων. Ποιητικά σύμβολα γεννημένα στο παρελθόν αναγνωρίζουν καινούρια πάντα μηνύματα. Αδέσμευτα και οικουμενικά τα ποιητικά μηνύματα εξελίσσονται με κάθε ανάγνωση, σε κάθε εποχή, μέσα σε νέες ή διαφορετικές συνθήκες από εκείνες που τον ενέπνευσαν, που επηρέασαν τον οραματιστή της ζωής, τον ποιητή, τον θαμώνα της καρδιάς και της διαλεκτικής σκέψης.
Απευθύνθηκε στην ψυχή του λαού, και γι' αυτό θα χτυπάει πάντα στην καρδιά της Ρωμιοσύνης. Γιατί πόσες φορές δε βαδίσαμε και πόσες φορές δε θα πορευτούμε ακόμη στο ρυθμό των στίχων του Γιάννη Ρίτσου, πόσες φορές δεν ανασάναμε και δε θα ανασάνουμε από την ανάσα του, από την αγωνία του, πόσες φορές δεν πικραθήκαμε ή δε θα πικραθούμε από την πίκρα του και δε θα αντλήσουμε κουράγιο απ' την αστείρευτη πηγή του, απ' το κουράγιο του.
Αφιέρωσε τη ζωή του στο όνειρο της δημοκρατίας και του ανθρώπου. Με την ποίηση του ύμνησε την ομορφιά, το όραμα και τους αγώνες, τους ποτισμένους με αίμα και ιδρώτα. Βασανισμένος στη ζωή του και μεγαλοφυής στην Τέχνη του, στάθηκε γενναίος απέναντι στη μοίρα, για να τη μετατρέψει σε στίχους που θα τον καθιστούσαν αθάνατο.
Η ζωή του στάθηκε πικρή, μια σονάτα στο σεληνόφως. Με έναν πατέρα μεγαλοκτηματία, τον Ελευθέριο Ρίτσο, που θα έχανε όλη του την περιουσία και θα μπαινόβγαινε στα ψυχιατρεία. Με έναν αδελφό, τον Δημήτρη, που πεθαίνει νεότατος από φυματίωση. Με μια μητέρα, από αρχοντική οικογένεια του Γυθείου, που σβήνει κι αυτή από την ίδια ασθένεια (τρεις μήνες έπειτα από τον θάνατο του παιδιού της). Και με μιαν αδελφή που θα μπαινόβγαινε κι εκείνη στα ιδρύματα. «Ο,τι αγάπησα μου το πήρε ο θάνατος και η τρέλα», έγραψε κάποια στιγμή ο Ρίτσος..
Φωνή του λαού και του καιρού του ο Γιάννης Ρίτσος, ο πιο πολυτραγουδισμένος Ελληνας ποιητής, ενέπνευσε δεκάδες μουσικούς δημιουργούς


Σαν αρτεσιανό νερό ξεπήδησε η μελωδία μέσα από την ποίηση του. Ισως γιατί η μελωδία ήδη έρεε μέσα στις φλέβες του έργου του, πολύ πριν οι στίχοι του συναντηθούν με τη μουσική έμπνευση μεγάλων Ελλήνων συνθετών, με πρώτο τον Μίκη Θεοδωράκη.
Φωνή του λαού και του καιρού του, ο Γ. Ρίτσος από το λαό πήρε τα πρώτα του μαθήματα. Παιδί ακόμα στην επαρχία έζησε τα πανηγύρια του αγροτικού κόσμου - «έβλεπα κι άκουγα τα τραγούδια τους, τους καλαματιανούς, τους νησιώτικους, άκουγα και τους τσάμικους και τους χόρευα. Από κει πήρα λοιπόν τα μαθήματα. Κατ΄ ευθείαν από το λαό. Κι από εκεί έμαθα και τη γλώσσα. Δεν μίλησα τη γλώσσα των αριστοκρατών, μίλησα τη γλώσσα του λαού», έλεγε . Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι έγραψε σε δεκαπεντασύλλαβο κορυφαία έργα του, όπως τον «Επιτάφιο» ή τα «18 λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας».
Κι όταν η μεγάλη ποίησή του, ύμνησε τον άνθρωπο, την ομορφιά, την επανάσταση, αγγίζοντας όλες τις χορδές της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, ενέπνευσε άξιους μουσικούς δημιουργούς, μετουσιώθηκε σε ορμητικό ποτάμι, που πλημμύρισε θέατρα, δρόμους, γήπεδα. Τα μελοποιημένα ποιήματα του Γιάννη Ρίτσου έγιναν λάβαρα αντίστασης, αγώνα, ελπίδας, κοινωνικής και πολιτικής χειραφέτησης, συντροφεύοντας γενιές και γενιές, ακόμη και στις πιο σκοτεινές στιγμές της νεότερης ελληνικής Ιστορίας. «Γίναμε συγκοινωνούντα δοχεία, απ' όπου ποίηση και μουσική περνούσε η μία στην άλλη, ώσπου να πάρουν μια τρίτη διάσταση: το τραγούδι», αναφέρει ο Μ. Θεοδωράκης, που με τη μελοποίηση του «Επιτάφιου» ανοίγει το συναρπαστικό δρόμο της μελοποιημένης ποίησης. Ο ίδιος ο συνθέτης, αναφερόμενος στον «Επιτάφιο» δηλώνει το 1960: «Δεν νομίζω πως υπάρχει μεγαλύτερη δόξα για έναν ποιητή - ακόμα και τον πιο μεγάλο - από το να τραγουδιέται από το λαό».
Η ποίηση για κείνον ήταν πράξη έρωτα, απαραίτητη τροφός, συνοδός, σύντροφος. Εγραφε «από ανάγκη», μένοντας πολύ συχνά ξάγρυπνος, πεινασμένος, διψασμένος, δουλεύοντας δέκα, δώδεκα και μερικές φορές δεκαοκτώ και είκοσι ώρες το εικοσιτετράωρο.
Σε συνθήκες εμφυλίου πολέμου και εξορίας του ποιητή, στο διάστημα 1945 - 1947 γράφεται η μεγάλη ποιητική σύνθεση «Ρωμιοσύνη». Το σπουδαίο αυτό έργο μελοποιήθηκε από τον Μ. Θεοδωράκη το 1966, μέσα σ' ένα βράδυ στο σπίτι του στη Ν. Σμύρνη, «μονορούφι» όπως ο ίδιος λέει, μετά από άγριο ξυλοδαρμό του από την Αστυνομία. Ο κύκλος τραγουδιών αφιερωμένων στην Εθνική Αντίσταση, όπως «Αυτά τα δέντρα δε βολεύονται με λιγότερο ουρανό...», «Ολοι διψάνε», «Οταν σφίγγουν το χέρι», «Θα σημάνουν οι καμπάνες», ένωσε για άλλη μια φορά τον Μίκη Θεοδωράκη με την ποιητική δημιουργία του Γιάννη Ρίτσου. «Οταν την άλλη μέρα την άκουσε ο Ρίτσος έμεινε άφωνος», έλεγε αργότερα ο συνθέτης. Η «Ρωμιοσύνη» γίνεται ο ύμνος της πάλης ενός λαού που σφαδάζει στη δίνη των καιρών, ανάμεσα στις συμπληγάδες της φανερής και μυστικής τρομοκρατίας.
Με τη μεγάλη, σπουδαία ποίησή του τραγούδησε τον άνθρωπο, την ομορφιά, την επανάσταση. Μέσα απ' τη δική του πληγή κοίταξε του κόσμου την πληγή - σφούγγισε το δάκρυ του κόσμου και το έκανε τραγούδι... Για να σμίξει τον κόσμο... Χέρι - χέρι με το λαό μας σήκωσε ο ίδιος το σταυρό του, σε όλους τους τόπους των μαρτυρίων και των βασανιστηρίων. Και έμεινε όρθιος, αλύγιστος, ασυμβίβαστος... Γιατί όλα αυτά που βίωσε στη μακρόχρονη δημιουργική του πορεία ήταν συνειδητή επιλογή ζωής....
Ο αγαπημένος μας Γιάννης Ρίτσος είναι πάντα εδώ... Μέσα από τους στίχους, το ήθος, τις αξίες που δίδαξε. Μέσα από τα τραγούδια - καρποί της γόνιμης συνάντησής του με Ελληνες συνθέτες.
Σειρά τώρα έχουν η εξορία και τα στρατόπεδα πολιτικών κρατουμένων. Τον στέλνουν στη Λήμνο, στη Μακρόνησο, στον Αϊ-Στράτη, στη Γιάρο, στην Ικαρία («Ποιος να το πει πως βρίσκονται οι μισοί κάτου απ' το χώμα/ κ' οι άλλοι μισοί στα σίδερα;» γράφει στη «Ρωμιοσύνη»). Απολύεται στα 1952, έπειτα από τετράχρονη εξορία, επειδή σπουδαίοι διανοούμενοι του εξωτερικού (Πικάσο, Νερούντα, Αραγκόν) ορθώνουν τη φωνή τους. «Πρέπει να τον χαιρετήσουμε και να πούμε πάρα πολύ μεγαλόφωνα πως είναι ένας από τους πιο μεγάλους και τους πιο μοναδικούς ποιητές της εποχής μας», θα έλεγε ο Λουί Αραγκόν.
Και εκείνος ανταποκρίνεται με το σπάνιο σθένος του ποιητή, του οποίου το μοναδικό όπλο είναι οι Αλήθειες του. Γράφει και γράφει και γράφει.
Ο Γ. Ρίτσος έγραψε το «Καπνισμένο Τσουκάλι» το 1948, στο Στρατόπεδο Συγκέντρωσης Πολιτικών Κρατουμένων, στο Κοντοπούλι Λήμνου.Οι σκέψεις, τα λόγια του, τα μηνύματά του είναι συγκλονιστικά και πάντα επίκαιρα. Για τον συνθέτη, «ο Γιάννης Ρίτσος, ένα από τα στολίδια του ελληνισμού και της παγκόσμιας ποίησης, είναι ένα σημείο αναφοράς για κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, για όσους διαπνέονται από ανθρωπισμό και αξίες...Στην προσωπική μου περίπτωση έχει παίξει σπουδαιότατο ρόλο στο να διαμορφώσω μιαν αντίληψη για τη χρησιμοποίηση της ποίησης στο τραγούδι και μάλιστα στο λαϊκό τραγούδι. Η βοήθειά του υπήρξε μοναδική σε μια περίοδο της ζωής μου όπου μαζί με το λαό προσπαθούσα να εκφράσω τα αισθήματά μου, την αγωνία μου και τον αγώνα μου. Αυτό το στήριγμα το βρήκα στην ποίηση του Γιάννη Ρίτσου και συγκεκριμένα στο "Καπνισμένο Τσουκάλι". Τον ευγνωμονώ».
«Αυτά τα κόκκινα σημάδια», «Και να αδερφέ μου», «Τούτες τις μέρες» είναι κάποια από τα τραγούδια που μέχρι σήμερα σκορπούν ρίγη συγκίνησης.
Μέσα σε μια μέρα, στις 16 Σεπτεμβρίου του 1968, στην καρδιά της δικτατορίας, ο εξόριστος Γιάννης Ρίτσος, στο Παρθένι της Λέρου, γράφει τα δεκαέξι από τα «Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας». Είχε προηγηθεί κρυφό μήνυμα του εξόριστου στη Ζάτουνα Μ. Θεοδωράκη, που ήθελε να μελοποιήσει ανέκδοτο έργο του ποιητή. Το χρονικό του έργου περιγράφει ο ίδιος ο Γ. Ρίτσος, το 1973: «Τα Δεκαοχτώ λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας, εκτός απ' το 16 και 17, γράφτηκαν σε μια μέρα - στις 16 του Σεπτέμβρη του 1968 - στο Παρθένι της Λέρου, ύστερ' από μήνυμα του Μίκη Θεοδωράκη με την παράκληση να μελοποιήσει κάτι δικό μου ανέκδοτο.
Ποιητής ήταν και όταν δεν έγραφε. Παρατηρούσε, σε θέση μάχης πάντα και ποτέ σε θέση ανάπαυσης, μήπως και χάσει το απειροελάχιστο χρώμα από τα πράγματα. Εκανε ατέρμονους αγώνες δρόμου, για να αιχμαλωτίσει τη στιγμή, λαχταρούσε μη και δεν την αθανατίσει. Μέσω της ποίησης, προσελάμβανε τα πάντα, μέσω αυτής ήθελε και να τα μοιράζεται.
Εγραφε καθημερινά με μια αντοχή κι εργατικότητα που σε αφήνουν κατάπληκτο. Αφησε πάνω από 120 ποιητικές συλλογές, τη σειρά πεζογραφημάτων με τίτλο Συναξάρι ανωνύμων αγίων, ταξιδιωτικά κείμενα κι ένα πλήθος εξαίρετων μεταφράσεων που καθιέρωσαν στη χώρα μας ποιητές πρώτης γραμμής, από τον Μαγιακόβσκι και τον Μπλοκ ως τον Γιεσένιν και τον Ναζίμ Χικμέτ. Και όλα τούτα τα δημιούργησε με ασύγκριτη επιμονή και με μπαλζακικό πάθος.
Το μεγαλύτερο και το σημαντικότερο μέρος του έργου του ο Γιάννης Ρίτσος μάς το έδωσε τις δεκαετίες του '50, του '60 και του '70, που θα πρέπει να θεωρηθούν ως περίοδος της εκφραστικής του ολοκλήρωσης, στις οποίες διευρύνεται η θεματογραφία του, διαμορφώνεται το ύφος του, που θα παραμείνει λίγο πολύ σταθερό ως τα τελευταία του βιβλία.
Εμεινε περήφανος και ασυμβίβαστος έως το τέλος, τότε που ατένιζε το σεληνόφως μέσα από το βλέμμα ενός κουρασμένου αλλά πάντα γοητευτικού άντρα. Τελικά, η αχλύ του θανάτου τον τύλιξε στα 79 του χρόνια, έπειτα από μια σφοδρή καταδίωξη δεκαετιών. Στις αποσκευές του για την τελευταία και μόνιμη εξορία, είχε ένα «Βραβείο Λένιν», το παράσημο της Ιταλικής Δημοκρατίας, καθώς και τις κάρτες μέλους των περισσότερων Διεθνών Ακαδημιών του κόσμου (φυσικά, όχι της ελληνικής). Τα ποιήματα του τα άφησε στις επόμενες γενιές για να ακτινοβολούν τον ύμνο στον Άνθρωπο. Έναν τέτοιον ύμνο στον άνθρωπο Ρίτσο, θα συνέθετε και ο Μάνος Κατράκης μέσα από τις κοινές τους μνήμες από τη Μακρόνησο. «Ήμασταν στην ίδια σκηνή», θα εκμυστηρευόταν ο σπουδαίος ηθοποιός. «Ξύπναγε το πρωί, πριν από όλους. Έκανε έτσι με το ένα χέρι και άρπαζε το κοντύλι. Με το άλλο άρπαζε το τεφτέρι. Ανασηκωνότανε λιγάκι κι άρχιζε να γράφει, να γράφει, να σκίζει, να πετάει, να φυλάει, να γράφει. Δεν ήθελε να φάει τίποτα. Από τις πέντε το πρωί, κάθε μέρα. Πού τα 'βρισκε, τι έγραφε, δεν μπορώ να καταλάβω».
O Γιάννης Ρίτσος δίκαια μπορεί να θεωρείται ένας από τους πολυγραφότερους ποιητές του 20ου αιώνα. Ακούραστος δουλευτής, άφησε πίσω του ένα τεράστιο καλλιτεχνικό έργο, ένα μέρος μόνο του οποίου μπορεί κανείς να αποδώσει σε ένα τέτοιο αφιέρωμα. To έργο του αποτελείται από πάνω από 100 ποιητικές συλλογές, αλλά και δεκάδες θεατρικά, πεζά ακόμα και σκίτσα και εικαστικά. Κάθε ένα από αυτά τα έργα το δούλεψε με την αγάπη, το μεράκι και την καλλιτεχνική ευφυΐα που μόνο εκείνος διέθετε.
Βράδυ, 9.25' ήταν, στις 11 του Νοέμβρη του 1990, που «μαρμάρωσαν τα δέντρα, τα ποτάμια κι οι φωνές», γιατί λύγιζε κι έγειρε στη γη ο μέγας «κέδρος» της ελληνικής ποίησης στον 20ό αιώνα. Ο μυριάκριβος, εσαεί αναντικατάστατος, Γιάννης Ρίτσος. Ο πόνος αυτής της απώλειας δε λησμονιέται. Κι ας πέρασαν 19 χρόνια από εκείνο το βράδυ. Γιατί δε γίνεται να σβήσει από την καρδιά και τη μνήμη μας ο άνθρωπος, ο αγωνιστής, Ρίτσος. Κι ούτε γίνεται να υποσταλεί η περηφάνια και η ευγνωμοσύνη των νεότερων γενεών συντρόφων του για το παράδειγμα της ζωής του και της δημιουργίας του, που συνοψίζεται εκπληκτικά σ' αυτούς τους στίχους: «Την πρώτη και την τελευταία σου λέξη/ την είπαν ο έρωτας και η επανάσταση. Ολη σου τη σιωπή την είπε η ποίηση».
«Γιατί εμείς δεν τραγουδάμε για να ξεχωρίσουμε αδελφέ μου απ’ τον κόσμο.
Εμείς τραγουδάμε για να σμίξουμε τον κόσμο.
…έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει».
Εφόσον οι παραπάνω στίχοι έχουν τη δύναμη να μου φέρνουν δάκρια στα μάτια,
δε χρειάζεται να προσθέσω τίποτε περισσότερο.
Ο ποιητής νίκησε στον αιώνα των αιώνων……….
Τραγούδια που ακουστήκαν στη Γιορτή.
ΡΙΤΣΟΣ Γ. (Ρωμιοσύνη) Μ.Θεοδωράκη ΟΤΑΝ ΣΦΙΓΓΟΥΝ ΤΟ ΧΕΡΙ, ΘΑ ΣΗΜΑΝΟΥΝ ΟΙ ΚΑΜΠΑΝΕΣ
ΡΙΤΣΟΣ Γ. (18 Λιανοτράγουδα) Μ.Θεοδωράκη ΚΟΥΒΕΝΤΑ Μ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ, ΛΑΟΣ
ΡΙΤΣΟΣ Γ. (Καπνισμένο τσουκάλι) Χρ.Λεοντή ΤΟΥΤΕΣ ΤΙΣ ΜΕΡΕΣ, ΚΑΙ ΝΑ ΑΔΕΛΦΕ ΜΟΥ
ΡΙΤΣΟΣ Γ. (Επιτάφιος-Επιφάνια) Μ.Θεοδωράκη ΜΕΡΑ ΜΑΓΙΟΥ, ΒΑΣΙΛΕΨΕΣ ΑΣΤΕΡΙ ΜΟΥ
«Tο αφιέρωμα πραγματοποιήθηκε, όχι μόνο από χρέος στη μνήμη του γίγαντα ποιητή, αλλά επειδή θεωρούμε ότι το λογοτεχνικό έργο όσο και οι κοινωνικοί και πατριωτικοί του αγώνες αποτελούν πολύτιμη παρακαταθήκη για τη χώρα μας που ενέπνευσε και συγκίνησε γενιές και γενιές Ελλήνων και εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να μιλάει στις καρδιές των ανθρώπων και να εμπνέει»
Την επιμέλεια και την οργάνωση της Εκδήλωσης είχε ο Νασιόπουλος Αποστόλης με τη χορηγία του Δήμου Δεσκάτης.
Την εκδήλωση τίμησαν με την παρουσία τους ο Δήμαρχος Δεσκάτης Κ. Νίκος Μίγκος, ο Αντιδήμαρχος Κ. Παπαντώνης Γεώργιος , ο Πρόεδρος Δημοτικού Συμβουλίου και Λυκειάρχης Κ. Καψάλης Τηλέμαχος, ο Πρόεδρος του ΕΜΟΔ Κ.Μιχίδης Χρήστος, ο Πρόεδρος και Γραμματέας του Συνδέσμου Φιλολόγων Κ. Πετκανάς Γιάννης και Πουρνάρας Στέργιος , Διευθυντές σχολείων και Φορέων και πλήθος από Δεσκατιώτες.
Μετά το τέλος της εκδήλωσης έγινε προς τιμή των συντελεστών τραπέζι που κατέληξε σε τρικούβερτο γλέντι αφού μαθητές, καθηγητές και οι υπόλοιποι τραγούδησαν και χόρεψαν με τη συνοδεία της κρητικής λύρας , του κλαρίνου και του τραγουδιού του γραμματέα του Συνδέσμου Φιλολόγων Πουρνάρα Στέργιου και τα μπουζούκια των συμπατριωτών μας Παπαδόπουλου Νίκου και Φάκα Κώστα.
Ας ελπίσουμε ότι αυτό θα αποτελέσει την αρχή για να συνεχιστούν να γίνονται τέτοιες εκδηλώσεις στη Δεσκάτη.