Ο ΚΑΙΡΟΣ

ΦΙΛΟΛΟΓΙΚΗ ΓΩΝΙΑ –Νασιόπουλος Απόστολος

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Αναφορική ή Ποιητική λειτουργία της γλώσσας

Να δικαιολογήσετε την αναφορική ή ποιητική λειτουργία της γλώσσας στις
παρακάτω φράσεις.
1. Αναπηρία σημαίνει μια ανίατη λειτουργική βλάβη, έλλειψη ή ανωμαλία, συγγενής ή επίκτητη, συνήθως αποτέλεσμα ή κατάλοιπο αρρώστιας ή ατυχήματος, μια ανωμαλία που να εμποδίζει κατά κάποιο τρόπο την εκπλήρωση βασικών κοινωνικών αναγκών, ίσως η κίνηση και η εργασία.
Απάντηση
Στο απόσπασμα αυτό έχουμε αναφορική λειτουργία της γλώσσας, γιατί πρόκειται για έναν ορισμό. Αναφορική λειτουργία της γλώσσας έχουμε όταν η λέξη αποδίδει ακριβώς το σημαινόμενο, δηλαδή το πράγμα ή την έννοια στην οποία αναφέρεται. Στη λειτουργία αυτή συχνή είναι η ουδέτερη και αντικειμενική τριτοπρόσωπη έκφραση.
2. [...] Του βγαίνει βέβαια η ψυχή μέσα στον ήλιο και το κρύο –και το κανάλι βγάζει το χειμώνα-, τα νεύρα του λαιμού του πάνε κάποτε να σπάσουνε από το πολύ τέντωμα, σαν να είναι παραφορτωμένο το πέραμα, μα είναι φχαριστημένος, γιατί νιώθει πως σε αυτή την ηλικία δε θα μπορούσε εύκολα να ‘βρει άλλη δουλειά.
Απάντηση
Στο απόσπασμα αυτό έχουμε ποιητική λειτουργία της γλώσσας. Με την ποιητική λειτουργία της γλώσσας εκφράζονται, εκτός από πληροφορίες, και διάφορα συναισθήματα που φορτίζουν και επαυξάνουν τη σημασία του νοήματος.
Χαρακτηριστικά του ποιητικού λόγου είναι οι εικόνες, η μεταφορά, η παρομοίωση, η συνεκδοχή, η προσωποποίηση, η αντίθεση, η επανάληψη, η παρήχηση κ.λπ.
3. Η δασκάλα παρουσιάστηκε στη μέση από το σωρό τ’ αχτένιστα κεφάλια και μας κοίταζε χλωμή και ασάλευτη.
Απάντηση
Στη φράση αυτή έχουμε ποιητική λειτουργία της γλώσσας.
4. Καλότυχοι οι νεκροί που λησμονάνε την πίκρια της ζωής.
Απάντηση
Στο στίχο αυτό έχουμε ποιητική λειτουργία της γλώσσας.
5. Δεν θέλω να τα βλέπω· Με λυπεί η μορφή των, και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Απάντηση
Στους στίχους αυτούς έχουμε ποιητική λειτουργία της γλώσσας.
6. Ο αθλητισμός ψυχαγωγεί, και με την έννοια της αγωγής της ψυχής και με την έννοια της διασκέδασης.
Απάντηση
Στη φράση αυτή έχουμε αναφορική λειτουργία της γλώσσας.
7. Εξίσου σημαντικό, από εκπαιδευτική άποψη, είναι να γνωρίσουν οι μαθητές και επιτεύγματα του σύγχρονου πολιτισμού μας, όπως είναι επιβλητικά έργα υποδομής που κοσμούν τη χώρα μας και διευκολύνουν τη ζωή μας ή παραγωγικές μονάδες από τις οποίες εξαρτάται η ευημερία της κοινωνίας μας.
Απάντηση
Στη φράση αυτή έχουμε αναφορική λειτουργία της γλώσσας.
8. Η παγκοσμιοποίηση υπονομεύει τη βάση της δημοκρατίας που μέχρι τώρα λειτουργούσε, οδηγεί σε εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού των αναπτυγμένων βιομηχανικά χωρών και επιτείνει σε ανησυχητικό βαθμό τα φαινόμενα της κοινωνικής παθογένειας.
Απάντηση
Στη περίοδο αυτή έχουμε αναφορική λειτουργία της γλώσσας.
9. Η διακήρυξη των ανθρώπινων δικαιωμάτων και ο έμπρακτος σεβασμός τους αποτελούν πραγμάτωση του ανθρωπιστικού ιδεώδους.
Απάντηση
Στη φράση αυτή λειτουργεί η αναφορική λειτουργία της γλώσσας.
10. Η άμεση προσωπική επικοινωνία των ανθρώπων δεν περιορίζεται μόνο από τη συρρίκνωση των εκφραστικών δυνατοτήτων που προσφέρει η καλή γνώση και χρήση της μητρικής γλώσσας, αλλά και από τους όρους με τους οποίους διεξάγεται η επικοινωνία τους στο Ίντερνετ.
Απάντηση
Στη περίοδο αυτή λειτουργεί η αναφορική λειτουργία της γλώσσας.

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Πέθανε η ελληνίστρια Ζακλίν ντε Ρομιγί

Σε ηλικία 97 ετών

Πέθανε η μεγάλη ελληνίστρια και ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγί

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010 [ 11:44 ]

Το 1988 η Ζακλίν ντε Ρομιγί έγινε η δεύτερη εκλεγμένη γυναίκα μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας

Η μεγάλη ελληνίστρια και ακαδημαϊκός Ζακλίν ντε Ρομιγί, η οποία υπήρξε η πρώτη γυναίκα καθηγήτρια του College de France, πέθανε σε ηλικία 97 ετών.

Τον θάνατό της ανακοίνωσε την Κυριακή ο εκδότης της, Μπερνάρ ντε Φαλουά.

Η Ζακλίν ντε Ρομιγί, γνωστή για τις μελέτες της στο χώρο του αρχαιοελληνικού πολιτισμού, η οποία ενσάρκωνε μια ουμανιστική αντίληψη του πολιτισμού, έγραψε σε διάστημα άνω των 60 ετών, δεκάδες έργα.

Το 1988 έγινε η δεύτερη εκλεγμένη γυναίκα μέλος της Γαλλικής Ακαδημίας, μετά την Μαργκερίτ Γιουρσενάρ. Μέλος της Ακαδημίας Αθηνών, έλαβε την ελληνική υπηκοότητα το 1995 και ανακηρύχθηκε πρέσβειρα του ελληνισμού το 2000.

«Είναι μια μεγάλη απώλεια για τη χώρα μας. Ήταν μια γυναίκα που αφιέρωσε όλη τη ζωή της στην ελληνική γλώσσα και τον ελληνικό πολιτισμό γιατί θεωρούσε ότι ήταν μια εκπαίδευση στην κατανόηση της ελευθερίας του ατόμου, στην προσήλωση στη δημοκρατία» δήλωσε η Ελέν Καρέρ ντ' Ανκός, ισόβια γραμματέας της Γαλλικής Ακαδημίας.

«Υπέφερε πολύ εδώ και μερικές δεκάδες χρόνια από το γεγονός ότι έβλεπε να φθίνει η μελέτη της ελληνικής γλώσσας και αυτό τής προκαλούσε τεράστιο πόνο» πρόσθεσε η Ντ' Ανκός, η οποία πιστεύει ότι ο καλύτερος φόρος τιμής για την Ζακλίν ντε Ρομιγί «θα ήταν να δοθεί εφεξής μεγαλύτερη σημασία στην ελληνική γλώσσα, την οποία υποστήριξε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στη χώρα μας».

πηγη:Βημα

Τρίτη 7 Δεκεμβρίου 2010

ΕΠΙΣΤΗΜΗ


Προσδιορίζουμε την έννοια
επίσταμαι (= γνωρίζω καλά)
Ο όρος επιστήμη με την ευρεία έννοια αρχικά δήλωνε το οργανωμένο σώμα της εξακριβωμένης και τεκμηριωμένης γνώσης. Ο πρώτος αυτός ορισμός διατυπώνεται στο έργο Θεαίτητος του Πλάτωνα όπου ένας από τους συνομιλητές αναφέρει ότι «έστιν ουν επιστήμη δόξα αληθής μετά λόγου», δηλαδή η επιστήμη αποτελεί βεβαιωμένη με λογικά επιχειρήματα γνώση. Στη σύγχρονη εποχή, ο όρος είναι πιο περιορισμένος και δηλώνει το σύστημα απόκτησης γνώσης με βάση την επιστημονική μεθοδολογία που βασίζεται στην επιστημονική έρευνα, καθώς και στην οργάνωση και ταξινόμηση της αποκτώμενης με αυτόν τον τρόπο γνώσης. Διακρίνουμε συνεπώς διαφορετικούς επιστημονικούς τομείς που εντάσσονται συνήθως σε τέσσερις μεγάλες ομάδες, τις θετικές επιστήμες, τις εφαρμοσμένες επιστήμες, τις ανθρωπιστικές επιστήμες και τις κοινωνικές επιστήμες.
(πηγή:http://el.wikipedia.org/wiki)

Στην ενότητα συνεξετάζουμε την τεχνολογία, εφόσον αυτή συνιστά το σύνολο των πρακτικών εφαρμογών της επιστήμης. Η τεχνολογία είναι το πρακτικό αντίκρισμα των θεωρητικών πορισμάτων της επιστήμης) Στην πράξη αυτός ο διαχωρισμός σήμερα δεν είναι εφικτός αφού στο έργο των τεχνοκρατών συντίθενται επιστήμη και τεχνολογία
Α. ΘΕΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΤΕΧΝΙΚΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ
1.Αύξηση παραγωγής, εντατική / αποτελεσματική εκμετάλλευση φυσικού πλούτου
2. Αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών - άνοδος βιοτικού επίπεδου - απελευθέρωση του ανθρώπου από το φυσικό καταναγκασμό - εξασφάλιση βιοτικών ανέσεων και ευκολιών.
3. Aυτοματοποίηση / εκμηχάνιση εργασίας, απαλλαγή από τη σκληρή εργασία - βελτίωση των εργασιακών όρων - αύξηση του ελεύθερου χρόνου.
4. Πρόληψη θεραπεία ασθενειών - αύξηση μέσου όρου ζωής - περιορισμός της θνησιμότητας.
5. Εκμηδένιση των αποστάσεων - διευκόλυνση της επικοινωνίας - απελευθέρωση από προλήψεις, προκαταλήψεις δεισιδαιμονίες ικανοποίηση φιλομάθειας - ορθολογική προσέγγιση των πραγμάτων, αυτοπεποίθηση.
6.Γενίκευση της παιδείας --> εκδημοκρατισμός της γνώσης και της κουλτούρας.
Β. ΑΡΝΗΤΙΚΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ
1.Συσσώρευση εξοπλισμών --> απειλή πυρηνικού ολέθρου
2.Εντατική και ανορθόλογη εκμετάλλευση των φυσικών πόρων --> Ανατροπή της οικολογικής ισορροπίας.
3.Διαμόρφωση αφύσικου, αντιανθρώπινου αστικού χώρου --> υποβάθμιση της ποιότητας ζωής στις μεγαλουπόλεις.
4.Αλλοτρίωση της εργασίας.
5.Μηχανοποίηση - τυποποίηση ανθρώπινης συμπεριφοράς.
6.Έλεγχος της επιστημονικοτεχνικής προόδου από πλέγματα πολιτικών-οικονομικών - στρατιωτικοβιομηχανικών συμφερόντων --> απειλή για τη δημοκρατία και τις συλλογικές κατακτήσεις.
7.Διαιώνιση των προβλημάτων - όξυνση των οικονομικοκοινωνικών ανισοτήτων - διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα:
α) στις προηγμένες και τις αναπτυσσόμενες κοινωνίες.
β) στο εσωτερικό των ίδιων των προηγμένων κοινωνιών ανάμεσα σε μια ευημερούσα μειοψηφία και την πλειονότητα που βιώνει την υποβάθμιση της ποιότητας ζωής της
γ) διεύρυνση του χάσματος ανάμεσα στον επιστήμονα και στον απλό άνθρωπο.
8.Κυριαρχία άκρατου ορθολογισμού - αλαζονεία - υπέρβαση του μέτρου.

Κυριακή 5 Δεκεμβρίου 2010

Μεσσιανισμός


Ορισμός

Μεσσιανισμός (απ’ την εβραϊκή λέξη Μεσσίας που σήμαινε Σωτήρας) είναι η πίστη στην ύπαρξη ενός Σωτήρα κι η αναμονή του ερχομού του στον κόσμο ως λυτρωτή. Ο Μεσσιανισμός έχει τις ρίζες του στις ανατολικές θρησκείες, κυρίως στην εβραϊκή, που καλλιέργησε την προσδοκία για έναν Μεσσία - εθνικό απελευθερωτή, ο οποίος θ’ απάλλασσε το λαό απ’ το ζυγό των αυτοκρατόρων.

Την ιδέα αυτή δανείστηκε απ’ την εβραϊκή θρησκεία ο Χριστιανισμός για να τη διευρύνει, αναδεικνύοντας το Χριστό - Μεσσία ως πνευματικό λυτρωτή ολόκληρης της ανθρωπότητας.

Ο Μεσσιανισμός, όμως, δεν περιορίζεται στο χώρο της θρησκείας. Ως αντίληψη και προσδοκία διαποτίζει και την κοινωνικοπολιτική ζωή κάποιων λαών, οι οποίοι αναμένουν με λαχτάρα την εμφάνιση ενός χαρισματικού ηγέτη κι εναποθέτουν σ’ αυτόν όλες τους τις ελπίδες για άρση των αδιεξόδων, έξοδο από κάθε είδους κρίση, εκπλήρωση των συλλογικών οραμάτων και πόθων.

Αίτια του Μεσσιανισμού

Ο Μεσσιανισμός έχει τις ρίζες του στη θρησκευτική και πολιτική παράδοση, στην ψυχοσύνθεση ενός λαού και στις πολιτιστικές του καταβολές. Λαοί που κυβερνήθηκαν για αιώνες από θεοκρατικά καθεστώτα και διαμορφώθηκαν ως έθνη κάτω απ’ τις διαταγές θεόπνευστων βασιλέων ή μιας θρησκείας σκοτεινής κι αδιάλλακτης, ανέπτυξαν μια μεσσιανική νοοτροπία που τους συνοδεύει σ’ όλη την πορεία του ιστορικού τους βίου.

Σε περιόδους βαθιάς κρίσης, όταν τ’ αδιέξοδα σε μια κοινωνία φαντάζουν αξεπέραστα, οι θεσμοί παρουσιάζονται αποδυναμωμένοι και το σύστημα αξιών χρεοκοπημένο, η απογοήτευση του λαού δημιουργεί το κατάλληλο κλίμα για την εμφάνιση του Μεσσιανισμού, ο οποίος ανατροφοδοτεί την ελπίδα και την προσδοκία.

Στις πολυπληθείς κι αποπροσωποποιημένες κοινωνίες η κυρίαρχη ψυχολογία της μάζας ευνοεί το Μεσσιανισμό. Εκεί όπου το άτομο χάνεται μέσα στο ομοιόμορφο σύνολο ζητείται ένας «Υπεράνθρωπος», ο οποίος θα υποδείξει το δρόμο στην «αγέλη» των πολλών.

Ο Μεσσιανισμός καλλιεργείται έντεχνα απ’ τη θρησκευτική και πολιτική προπαγάνδα. Η προβολή συγκεκριμένων προσώπων ως χαρισματικών κι η μυθοποίησή τους απ’ την εκπαίδευση ή τα ΜΜΕ προκαλούν φαινόμενα προσωπολατρίας και φανατίζουν τη μάζα, η οποία παραληρεί στη θέα ή στο άκουσμα των λόγων του «Μεσσία».

Συνέπειες του Μεσσιανισμού

Ο Μεσσιανισμός πηγαίνει ενάντια στην αυτονομία του ατόμου και στην ελευθερία της βούλησής του. Η ύπαρξή του συνεπάγεται την επικράτηση ενός αυστηρού κώδικα ηθικής και συμπεριφοράς που στερεί απ’ το άτομο το δικαίωμα να προσδιορίσει τον εαυτό του.

Η αναμονή της σωτηρίας από εξω-ατομικούς παράγοντες οδηγεί σε μια μοιρολατρική στάση ζωής. Ο άνθρωπος που εναποθέτει όλες του τις ελπίδες για λύτρωση - σωτηρία σε Μεσσίες είναι αδύναμος κι ανίκανος ν’ αναλάβει τα ηνία της ζωής του, γι’ αυτό εύκολα μετατρέπεται σε παιχνίδι στα χέρια εκείνων που θ’ αναλάβουν το βάρος των αποφάσεων και των ευθυνών.

Ενώ η δημοκρατία αναγνωρίζει την ξεχωριστή αξία του καθενός και στηρίζεται στην ελεύθερη δράση ή συμμετοχή του σκεπτόμενου ανθρώπου, ο Μεσσιανισμός αποτελεί ιδεολογία ολοκληρωτική κι αντιδημοκρατική, αφού κηρύσσει την υπεροχή και την αυθεντία ενός εκλεκτού «Υπερανθρώπου». Προβάλλει δηλ. τη μοναδικότητα ενός χαρισματικού ηγέτη που ενσαρκώνει τη γνώση και τη σοφία, συγκεντρώνει στα χέρια του κάθε εξουσία κι υποδουλώνει τον άνθρωπο. Η επικράτηση του Μεσσιανισμού συνοδεύεται από φαινόμενα:

i. συγκεντρωτισμού των εξουσιών σε μειοψηφίες και πολιτικής αποδυνάμωσης του λαού,

ii. καταπάτησης των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων απ’ την αυταρχική εξουσία του ενός,

iii. μονοπώλησης της αλήθειας απ’ τους λίγους και πνευματικού σκοταδισμού των κοινωνιών.

Τρόποι αντιμετώπισης του Μεσσιανισμού

Είναι αδιαμφισβήτητη η ανάγκη για πνευματική και ηθική θωράκιση των ατόμων και των λαών απέναντι σε κάθε προσπάθεια προσέγγισης από επιτήδειους δημαγωγούς που υπόσχονται τον ερχομό Μεσσιών.

Ο ορθός λόγος κι η κριτική ικανότητα είναι τα πνευματικά όπλα με τα οποία μπορούν ν’ απομυθοποιηθούν οι δήθεν χαρισματικοί άνθρωποι, οι φερόμενοι ως «Υπεράνθρωποι».

Η ανθρωπιστική παιδεία κι ο αυτοσεβασμός αποτελούν ηθικά εφόδια, χάρη στα οποία τα άτομα δε θυσιάζουν την αξιοπρέπειά τους, δεν παραχωρούν τα δικαιώματά τους, αλλά προασπίζουν την ελευθερία και την αυτονομία τους.

Η λειτουργία αξιοκρατικών θεσμών αναδεικνύει κι αποδεικνύει περίτρανα την αξία των προικισμένων προσωπικοτήτων, των δημιουργικών ανθρώπων που εμφανίζονται σε κάθε κοινωνία για να τεθούν επικεφαλής της πορείας προς την πρόοδο. Η λειτουργία συμμετοχικών θεσμών αποκαλύπτει τη σοφία, τη σύνεση, το πολιτικό ένστικτο και το κριτήριο του δημοκρατικού λαού, που γίνεται πολύτιμος βοηθός των κυβερνώντων στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν σωστά τα συλλογικά θέματα.

Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Ασκήσεις Γραμματικής

Ασκήσεις Γραμματικής

1. κα­τα­σχή­σειν: Να γρά­ψε­τε τον α­ντί­στοι­χο τύ­πο στον α­ό­ρι­στο και να κλί­νε­τε σε αυ­τόν το χρό­νο (τον α­ό­ρι­στο) την ευ­κτι­κή και την προ­στα­κτι­κή

2. δι­α­γνῶ­ναι: Να α­ντι­κα­τα­στή­σε­τε χρο­νι­κά τον τύ­πο.

3. Να συμπληρώσετε τον πίνακα:

πᾶσαν τῆς τῶν τάς

δυνάμει τῆς τήν ταῖς

ἄνοια τῆς τῶν ταῖς τάς

ἐνδείαις τῇ τήν τῶν τάς

μετριότης τῆς αἱ τῶν ταῖς

παισίν τοῦ τῷ τῶν

4. αἷς, τά συνήθη, αἱ κρίσεις: Να κλίνετε τους τύπους στον άλλο αριθμό.

5. πρῶτον, μεῑζον : Να γράψετε τους τρεις βαθμούς των τύπων εκεί που

βρίσκονται

6. Να γράψετε τους ζητούμενους τύπους για καθεμιά από τις παρακάτω λέξεις :

ὁρᾱτε : το τρίτο ενικό πρόσωπο της ευκτικής ενεστώτα και το δεύτερο ενικό

πρόσωπο της προστακτικής αορίστου β' στη φωνή που βρίσκεται .

κέχρηνται: το δεύτερο ενικό πρόσωπο του παρατατικού στη φωνή που

βρίσκεται.

τῶν ἐφεστηκότων: τον ίδιο τύπο στον παθητικό αόριστο και το απαρέμφατο του παρακειμένου στη φωνή που βρίσκεται.

διοικεῑσθαι: το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο της οριστικής αορίστου στη φωνή

που βρίσκεται.

παρελθόντι: το τρίτο πληθυντικό πρόσωπο της υποτακτικής και

το δεύτερο ενικό

πρόσωπο της προστακτικής στο χρόνο και τη φωνή που βρίσκεται.

ἀποφαίνεσθαι: το τρίτο ενικό πρόσωπο της ευκτικής του μέλλοντα και το

δεύτερο πληθυντικό πρόσωπο της οριστικής του παρακειμένου στη

φωνή που βρίσκεται.

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

1.

κατασχήσειν ® κατασχεῖν (αντίστοιχος τύπος στον αόριστο)


Ευκτική
Προστακτική


κατάσχοιμι

κατάσχοις

κατάσχοι

κατάσχοιμεν

κατάσχοιτε

κατάσχοιεν

-

κατάσχες

κατασχέτω

-

κατάσχετε

κατασχόντων/κατασχέτωσαν

2

Χρονική αντικατάσταση


Ενεστ.

Παρατ.

Μέλλ.

Αόρ.

Παρακ.

Υπερσ.

διαγιγνώσκειν

-

διαγνώσεσθαι

διαγνῶναι

διεγνωκέναι

-



3.

πᾶσαν

ἡ πᾶσα

τῆς πάσης

τῶν πασῶν

τάς πάσας


δυνάμει

τῆς δυνάμεως

τήν δύναμιν

ὦ δύναμι

ταῖς δυνάμεσι


ἄνοια

τῆς ἀνοίας

τῶν ἀνοιῶν

ταῖς ἀνοίαις

τάς ἀνοίας


ἐνδείαις

τῇ ἐνδείᾳ

τήν ἔνδειαν

τῶν ἐνδειῶν

τάς ἐνδείας


μετριότης

τῆς μετριότητος

αἱ μετριότητες

τῶν μετριοτήτων

ταῖς μετριότησι


παισίν

τοῦ παιδός

τῷ παιδί

ὦ παῖ

τῶν παίδων









4

ΟΝ. τό σύνηθες ἡ κρίσις

ΓΕΝ. ἧς τοῦ συνήθους τῆς κρίσεως

ΔΟΤ. τῷ συνήθει τῇ κρίσει

ΑΙΤ. ἥν τό σύνηθες τήν κρίσιν

ΚΛΗΤ. - (ὦ) σύνηθες (ὦ) κρίσι

5.

ΘΕΤΙΚΟΣ ΣΥΓΚΡΙΤΙΚΟΣ ΥΠΕΡΘΕΤΙΚΟΣ

(πρό) πρότερον πρῶτον/πρῶτα

μέγα μεῑζον μέγιστα

6 ὁρᾱτε :ὁρῷ ή ὁρῴη - ἰδέ

κέχρηνται : ἐχρῶ

τῶν ἐφεστηκότων : τῶν ἐπισταθέντων -ἐφεστηκέναι ή ἐφεστάναι

διοικεῑσθαι: διῳκήσαντο

παρελθόντι: παρέλθωσι(ν) - πάρελθε

ἀποφαίνεσθαι: ἀποφανοῖτο - ἀποπέφανθε