"Σαν πίνακας του Αρτσιμπόλντο ..."
Προχθές, 525 από 669 ευρωβουλευτές ζήτησαν την άμεση κύρωση της Συνθήκης της Λισσαβώνας απ’ όλα τα κράτη-μέλη της Ε.Ε. προκειμένου αυτή να τεθεί σε ισχύ από 1η Ιανουαρίου 2009. Η νέα Συνθήκη, πιστεύουν, «θα ενισχύσει τον ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου και των Εθνικών Κοινοβουλίων, τα δικαιώματα των Ευρωπαίων πολιτών και θα βελτιώσει την πραγματική λειτουργία των θεσμικών οργά-νων της Ένωσης».
Λίγους μήνες πριν φωνές διαμαρτυρίας έλεγαν ότι η νέα Συνθήκη αντίθετα είναι διάσπαρτη με διακηρύξεις και πρωτόκολλα σχεδιασμένα να ικανοποιούν τις ειδικές ανάγκες μεμονωμένων κρατών κι έχει ξαναγραφτεί έτσι ώστε να μην καταλαβαίνει κανείς τίποτα. Κοινό Σύνταγμα σημαίνει κοινό όραμα, κοινούς στόχους, μία «γλώσσα».
Είναι αυτό εφικτό σε επίπεδο κορυφής, με την ορατή διγλωσσία και τις τάσεις «ρύθμισης» ανοιχτών ζητημάτων κατά τα καλά και συμφέροντα των ισχυρών χωρών; Είναι αντιληπτό σε επίπεδο βάσης, όταν ο απλός Ευρωπαίος πολίτης δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει αν η νέα φόρμουλα της ειδικής πλειοψηφίας (στη θέση της ομοφωνίας) είναι καλή ή κακή, σε τι μεταφράζεται ο μικρότερος αριθμός επιτρόπων κ.λπ.; Πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας τον «κοινό ευρωπαϊκό πολιτισμό»;
Άλλοι βλέπουν την Ευρώπη κατακερματισμένη από τους εθνικισμούς (π.χ. πλήθος οι διατυπωμένοι φόβοι για αποσχιστικό «ντόμινο» μετά την ανεξαρτησία του Κόσσοβου), κι άλλοι ως την πολιτική έκ-φραση του κοινού πολιτισμού μας. Και σε τι συνίσταται όμως αυτός ο κοινός πολιτισμός; Την κοινή θρησκεία; (Η ταύτιση της ευρωπαϊκής θρησκευτικής παράδοσης με τη χριστιανική παράδοση αφήνει απ’ έξω άλλες θρησκευτικές παραδόσεις, όπως και τις αρνήσεις τους). Την κοινή γλώσσα; Την αστική δημοκρατία; Τον επιστημονικό ορθολογισμό; Την κουλτούρα του ατομισμού και του ανταγωνισμού; Την κοινή ιστορία; (Η ευρωπαϊκή ιστορία είναι γεμάτη συγκρούσεις, διχόνοιες, έριδες ανάμεσα σε γεί-τονες).
Μήπως η Ευρώπη είναι ένα πολιτιστικό παζλ που υπερβαίνει γλώσσα, θρησκεία, ιστορία, πολιτική συμμαχία; Αν πιστεύουμε στην Ευρώπη δεν πιστεύουμε τόσο επειδή υπάρχει ο Γκόρντον Μπράουν, η Άγκελα Μέρκελ, ο Νικολά Σαρκοζί κ.λπ., αλλά γιατί υπήρξαν οι αρχαίοι Έλληνες συγγραφείς, ο Μι-χαήλ Αγγελος, ο Θωμάς ο Ακινάτης, ο Βολταίρος, ο Μαρξ, ο Πασκάλ, ο Νίτσε, ο Ντοστογιέφκι, ο Καμύ, ο Τόμας Μαν, ο Καζαντζάκης, ο Καστοριάδης, ο Ρίτσος, ο Ελύτης κ.ο.κ. Διότι αγωνιζόμαστε αιώνες για περισσότερη ελευθερία, περισσότερη πρόνοια. Αν είναι να σωθούμε, δε θα σωθούμε από τις συγκυριακές πολιτικές συμμαχίες, αλλά από τα πολιτιστικά και κοινωνικά αντανακλαστικά μας.
Η Ευρώπη, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, έζησε αγριότητες, παρανοϊκά οράματα, πολέμους, αλλά πέτυχε και τη σχετική αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής. Αυτό θα έπρεπε να μας ενώνει. Ο στόχος για μια δικαιότερη κοινωνία. Όπως και η γνώση ότι μπορούμε να συμβιώνουμε σ’ ένα πλέγμα διαφορετι-κών θεωρήσεων. Όλα αυτά μπορούν να μας δώσουν τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να κοιτάξουμε κατάματα το πρόσωπο της Ευρώπης. Ένα πρόσωπο σαν πίνακα του Αρτσιμπόλντο.
Θα ήταν λάθος να δούμε την Ευρώπη σαν μια ομοιογενή εικόνα. Θα ήταν επιπόλαιο έως και επικίν-δυνο να τοποθετήσουμε στα θεμέλια της ευρωπαϊκής ενότητας τον κοινό μας πολιτισμό. Αν συνεχί-σουμε να προσποιούμαστε ότι υπάρχει, θα αποκλείσουμε κάθε ενδεχόμενο να αποκτήσουμε πράγματι μια μέρα έναν κοινό ευρωπαϊκό πολιτισμό. (Τασούλα Καραϊσκάκη, εφημ. ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, 22/2/08)
Ο ζωγράφος Τζουζέπε Αρτσιμπόλντο (περί το 1527-1593) γεννήθηκε στην Ιταλία. Τον εκτιμούσε πάρα πολύ ο αυτοκράτορας Φερδινάνδος Α’, ο οποίος τον κάλεσε στην Αυλή της Πράγας. Συμμετείχε στη διοργάνωση των γιορτών της Αυλής. Είχε πολλή φαντασία, ζωγράφισε πολλά πορτρέτα που αποτελούνταν από διάφορα αντικείμενα (ο βιβλιοθηκάριος) ή από φυτά (οι εποχές). Οι πίνακες του Αρτσιμπόλντο ανταποκρίνονταν στα γούστα εκείνης της εποχής, πράγμα που δικαιολογεί την επιτυχία του. "Σήμερα έχει πια αποδειχθεί ότι οι πίνακες του Αρτσιμπόλντο αποκτούν εντελώς νέο νόημα και περιεχόμενο στο πλαίσιο ενός συστήματος αντιστοιχιών μεταξύ μικρόκοσμου και μακρόκοσμου, το οποίο με τη σειρά του συναρθρώνεται με το σύστημα διακυβέρνησης της εποχής. Οι πίνακες υπαινίσσονταν ότι, όπως τα διάφορα στοιχεία από τα οποία σχηματιζόταν η μορφή συνυπήρχαν αρμονικά στη φύση, έτσι κι κόσμος απολάμβανε την αρμονία που εξασφάλιζε ο αυτοκράτορας. Τα άνθη και τα φρούτα παραπέ-μπουν στην άνθηση των τεχνών και των επιστημών". («Το μουσείο και οι πρόδρομοί του», Eilean Hooper-Greenhill, σελ. 121, Πολιτιστικό Ιδρυμα Ομίλου Πειραιώς). Εν προκειμένω, η πολυεθνική αυτοκρατορία των Αψβούργων έχει αντικατασταθεί από την Ε.Ε. και το ρόλο του αυτοκράατορα έχει αναλάβει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο... Ο νέος Αρτσιμπόλντο θα ζωγράφιζε πιθανόν μια σύνθεση αποτελούμενη όχι από φρούτα αλλά από εθνικές σημαίες ή άλλα εθνικά σύμβολα εξυμνώντας τη νέα αρμονία και το νέο μεγαλείο που γεννιέται στα πλαίσια της ευρωπαϊκής ενοποίησης.(ΣΧΟΛΙΟ: ΕΛΕΝΗ ΠΑΤΣΙΑΤΖΗ)
Θέματα:
Α. Να συντάξετε την περίληψη του κειμένου (100-120 λέξεων).
Β1. «Η Ευρώπη, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, έζησε αγριότητες, παρανοϊκά οράματα, πολέμους, αλλά πέτυχε και τη σχετική αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ζωής»: Αναπτύξτε το περιεχόμενο του αποσπάσματος σε μία παράγραφο 100 λέξεων.
Β2. Ποια στοιχεία του κειμένου πιστοποιούν πως πρόκειται για άρθρο;
Β3. α. Ποιος ο ρόλος των εισαγωγικών σε καθεμία από τις παρακάτω περιπτώσεις;
(i) «θα ενισχύσει … Ένωση»,
(ii) «γλώσσα»,
(iii) «κοινό ευρωπαϊκό πολιτισμό».
β. Ποιος ο ρόλος των παρενθέσεων στην 4η παράγραφο;
Β4. α. Στην 3η παράγραφο η συντάκτρια κάνει χρήση ερωτηματικών. Σε τι αποσκοπεί;
β. Από το β’ συνθετικό των παρακάτω λέξεων να σχηματίσετε μια άλλη σύνθετη λέξη:
διχόνοιες, συγκυριακές, συμμαχίες, αξιοπρέπεια, κατάματα.
Γ. Έχετε τη δυνατότητα να μιλήσετε στο Ευρωκοινοβούλιο Νέων, εκπροσωπώντας τη χώρα μας, για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης. Στην ομιλία που εκφωνείτε αναλύετε τα εφόδια με τα οποία οφείλει το σχολείο να εξοπλίζει τους σημερινούς μαθητές και αυριανούς πολίτες, ώστε να ζήσουν αρμονικά και να εργαστούν δημιουργικά στο ευρωπαϊκό περιβάλλον.
ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ ΣΤΟ ΚΡΙΤΗΡΙΟ ΑΞΙΟΛΟΓΗΣΗΣ
"ΣΑΝ ΠΙΝΑΚΑΣ ΤΟΥ ΑΡΤΣΙΜΠΟΛΝΤΟ"
Α. Το άρθρο αναφέρεται στις τρέχουσες εξελίξεις στην Ευρώπη. Η συντάκτρια επισημαίνει τη σπουδή της πλειοψηφίας των Ευρωβουλευτών να τεθεί σε ισχύ η συνθήκη της Λισσαβόνας, παρά τον πρόσφατο σκεπτικισμό για το ίδιο θέμα. Σημειώνει πως οι δυσκολίες εφαρμογής του Ευρωσυντάγματος σχετίζονται με τις διαφορετικές αντιλήψεις για την έννοια του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Έτσι, άλλοι ισχυρίζονται πως η Ευρώπη απειλείται από την έξαρση του εθνικισμού και άλλοι την εκλαμβάνουν ως κοινή συνισταμένη του πολιτισμού μας. Η συντάκτρια αμφισβητεί την ύπαρξη ενός τέτοιου πολιτισμού και θεωρεί ευκαιριακές όποιες πολιτικές συμμαχίες διαμορφώνονται. Αντίθετα, πιστεύει πως μόνο η κοινή αντίδραση των λαών και η προσπάθειά τους για μια αξιοπρεπή διαβίωση, καθώς και η δυνατότητα συμβίωσης σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον εγγυώνται τη μελλοντική διαμόρφωση ενός κοινού ευρωπαϊκού πολιτισμού. (122 λέξεις)
Β1. Είναι πολιτικού περιεχομένου άρθρο, γραμμένο από δημοσιογράφο της εφημερίδας, και ανήκει στο είδος της ερμηνευτικής δημοσιογραφίας. Αναλυτικότερα:
- έχει επικαιρικό χαρακτήρα («Προχθές, … 2009», «Λίγους μήνες πριν … » ),
- έχει πληροφοριακό χαρακτήρα: πρόθεση της συντάκτριας είναι να πληροφορήσει τον αναγνώστη για την πρόσφατη πρωτοβουλία 525 Ευρωβουλευτών,
- απουσιάζει ο προσωπικός τόνος και είναι γραμμένο σε ουδέτερο ύφος με τη χρήση γ’ προσώπου και α’ πληθυντικού,
- έχει σύντομη έκταση (483 λέξεις),
- διαθέτει τίτλο με συνυποδηλωτική χρήση της γλώσσας (μια παρομοίωση),
- χρησιμοποιείται κατεξοχήν η αναφορική λειτουργία της γλώσσας,
- ακολουθεί τη δομή της «ανεστραμμένης πυραμίδας» (τίτλος: «Σαν πίνακας του Αρτσιμπόλντο…», περίληψη: «Προχθές … της Ένωσης»).
Β2. α. (i) «θα ενισχύσει … Ένωση»: επαναλαμβάνει αυτολεξεί την άποψη των Ευρωβουλευτών.
(ii) «γλώσσα»: για να τονίσει τη μεταφορική χρήση της λέξης «γλώσσα», που εδώ χρησιμοποιείται με την έννοια του κοινού κώδικα επικοινωνίας και συνεννόησης μεταξύ των Ευρωπαίων.
(iii) «κοινό ευρωπαϊκό πολιτισμό»: είναι καθαρά σχολιαστικό σημείο στίξης και χρησιμοποιείται για να προσδώσει ειρωνική χροιά στον όρο, του οποίου η συντάκτρια αμφισβητεί την ύπαρξη.
β. Η συντάκτρια μέσα στις παρενθέσεις εσωκλείει την προσωπική επικριτική της παρέκβαση (το προσωπικό της σχόλιο) στις απόψεις που διατυπώνονται από διάφορους για το παρόν και το μέλλον της Ευρώπης.
Β3. Στην 3η παράγραφο χρησιμοποιούνται 3 ερωτήματα (δύο στο ανάπτυγμα και ένα στην κατακλείδα). Τα δύο πρώτα είναι ρητορικά ερωτήματα, που ισοδυναμούν με αρνητική απόφανση, καθώς η συντάκτρια επιχειρεί έντεχνα να οδηγήσει τον αναγνώστη στη διαπίστωση πως η ύπαρξη κοινού οράματος που προϋποθέτει την εφαρμογή του Ευρωσυντάγματος είναι δύσκολα εφικτή, καθώς υπερισχύουν τα συμφέροντα των ισχυρών και οι πολίτες αδυνατούν να κατανοήσουν τις νέες ρυθμίσεις. Το τελευταίο ερώτημα παίζει ρόλο μεταβατικό («γέφυρα») στο θέμα της επόμενης παραγράφου.
Β4. διχόνοιες: παρανόηση
συγκυριακές: επικύρωση
συμμαχίες: επίμαχος
αξιοπρέπεια: διαπρεπής
κατάματα: ματόκλαδα
Γ. Ενδεικτικές απαντήσεις
Αντί προλόγου: Η νέα Ευρώπη χρειάζεται νέα µορφή εκπαίδευσης. Η όλο και στενότερη ένωση των λαών της Ευρωπαϊκής Ένωσης µπορεί να πραγµατοποιηθεί µόνο αν οι πολίτες κατανοήσουν την πολιτική, πολιτιστική κοινωνική και οικονοµική ζωή στα άλλα κράτη-µέλη. Η ευρωπαϊκή διάσταση της εκπαίδευσης αποτελεί, εποµένως, αναπόσπαστο τµήµα της παιδείας των αυριανών Ευρωπαίων πολιτών. Ωστόσο, η προσπάθεια προσέγγισης λαών οι οποίοι έχουν τις ίδιες πολιτιστικές καταβολές, αλλά διαφοροποιούνται, λόγω πoικίλων συνθηκών, στον τρόπο έκφρασής τους, πρέπει να γίνει λαµβάνοντας υπόψη κάποιες βασικές παραµέτρους. Μια βασική παράµετρος είναι εκείνη του εθνικού χαρακτήρα κάθε χώρας. Το κοινό πρότυπο που αναζητά η Ευρώπη για να ενωθεί µέσω αυτού, δεν πρέπει να βρίσκεται σε αντίθεση µε εκείνο που υπαγορεύεται από τις ιδιαίτερες πολιτιστικές, ηθικές, θρησκευτικές και κοινωνικές αξίες του κάθε λαού. Άρα, η ενσωµάτωση της ευρωπαϊκής διάστασης στη διδακτική πράξη πρέπει να γίνει διακριτικά και όχι σε βάρος των αρχικών σκοπών και στόχων που θέτει ένα εκπαιδευτικό σύστηµα.
Προσδιορισμός του όρου «Ευρωπαϊκή διάσταση στην εκπαίδευση»: η καλύτερη γνωριµία των λαών µεταξύ τους στο επίπεδο της γλώσσας, της ιστορίας και του πολιτισµού, η αµοιβαία κατανόηση ή αναζήτηση των χαρακτηριστικών που ενώνουν τους λαούς µεταξύ τους µε παράλληλη άµβλυνση των αντιθέσεων, η τόνωση των συγκλίσεων, ο σεβασµός των διαφορών, των ευαισθησιών και των ιδιαιτεροτήτων κάθε λαού, η καλλιέργεια των βαθύτερων πολιτισµικών δεσµών και αξιών που ενώνουν την Ευρώπη αποτελώντας ό,τι είναι γνωστό ως δυτικοευρωπαϊκός πολιτισµός.
Η αναγκαιότητα: Σε µια εποχή ραγδαίων κοινωνικών, πολιτικών και οικονοµικών εξελίξεων στην Ευρώπη, αλλά και στον κόσµο ολόκληρο, είναι επόµενο να επέρχονται ποικίλες ανακατατάξεις, σε κρατικό και διεθνικό επίπεδο, και να δηµιουργούνται έντονοι προβληµατισµοί για το τι µας επιφυλάσσει το µέλλον. Τα κράτη-µέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης εµφανίζουν λίγο ή πολύ "κρίση ταυτότητας", καθώς διανύουν το µεταβατικό στάδιο της διαµόρφωσης του "Ευρωπαίου πολίτη". Η διαµορφούµενη νέα πραγµατικότητα αποτελεί πρόκληση για όλους τους Ευρωπαίους, µε την έννοια ότι οφείλουν σε πνεύµα αγαστής σύµπνοιας και συνεργασίας να διαµορφώσουν τη διαπολιτισµική Ευρώπη, τη νέα εικόνα του Ευρωπαίου πολίτη, πίσω από την οποία θα βρίσκεται σε σταθερό υπόβαθρο η ταυτότητα του πολίτη κάθε κράτους.
Εφόδια:
(α) Η δηµοκρατική εκπαίδευση του ευρωπαίου πολίτη: η γνώση τόσο των κοινοτικών οργάνων και θεσµών όσο και των ιστορικών, πολιτιστικών, θρησκευτικών και γλωσσικών εκείνων στοιχείων που συνδέουν τα ευρωπαϊκά κράτη δεν µπορεί να νοηθεί ως αυτόνοµα διδασκόµενο γνωστικό αντικείµενο. Σε µια τέτοια περίπτωση η διάσταση αυτή θα έχανε την έννοια και τη λειτουργικότητά της. Η διαµόρφωση ευρωπαϊκής συνείδησης δεν µπορεί να αποτελέσει θέµα ιδιαίτερης διδασκαλίας. Η συνείδηση δε διδάσκεται. Διαµορφώνεται. Η διαµόρφωση αυτή προκύπτει από την ευαισθητοποίηση διαφόρων πτυχών της προσωπικότητας και την προβολή των κατάλληλων παραµέτρων και θεωρείται επιτυχηµένη, όταν συντρέχει και το ανάλογο διδακτικό κλίµα. Άρα, η ευρωπαϊκή διάσταση θεωρείται ως λειτουργικότερη και αποδοτικότερη, αν παρουσιαστεί και δι-δαχθεί ως σύνθετη έννοια µέσω διαφόρων γνωστικών αντικειµένων. Η διάχυση της ευρωπαϊκής διάστασης στα αναλυτικά προγράµµατα των µαθηµάτων τα οποία διδάσκονται οι νέοι της Ευρώπης, φαίνεται να είναι ο πιο ασφαλής και απoτελεσµατικός τρόπος δηµιουργίας µιας κοινής ευρωπαϊκής ταυτότητας. Παρέχοντας στους µαθητές γνώσεις σχετικές µε την Ευρωπαϊκή Ένωση, τα κράτη-µέλη και τις κοινές καταβολές τους µέσα από µαθήµατα όπως η Ιστορία, η Γεωγραφία, η Γλώσσα οι Κοινωνικές Επιστήµες, πετυχαίνεται η προβολή της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως «όλου». Η κατανόηση της αδιαίρετης ενότητας του «όλου» θα οδηγήσει στη διαµόρφωση συνειδητοποιηµένων Ευρωπαίων πολιτών.
(β) Η διδασκαλία της Ιστορίας έχει ήδη απασχολήσει σοβαρά την Ευρωπαϊκή Ένωση και ιδιαίτερα την Επιτροπή Παιδείας του Συµβουλίου της Ευρώπης. Είναι κοινή η πεποίθηση των εταίρων ότι η κατάλληλη παρουσίαση του ιστορικού υλικού µπορεί να αποτελέσει τη βάση για την αµοιβαία κατανόηση και την καλλιέργεια κλίµατος εµπιστοσύνης ανάµεσα στους λαούς της Ευρώπης. Η διδασκαλία της ιστορίας παλαιοτέρων περιόδων θα βοηθήσει τη νέα γενιά να συνειδητοποιήσει τις κοινές ρίζες που συνδέουν τους Ευρωπαίους. Με έµφαση στη διδασκαλία της ιστορίας του 20ού αιώνα θα αποσαφηνίζει σε ευρωπαϊκό επίπεδο όχι µόνο τα αγαθά της δηµοκρατίας και τη σηµασία της συνεργασίας των λαών, αλλά και τα ολέθρια αποτελέσµατα και τα προβλήµατα που συσσώρευσαν στην Ευρώπη τα δικτατορικά καθεστώτα, ο εθνικισµός, η αποικιοκρατία. Ιστορία δεν είναι µόνον η περιγραφή πολεµικών συγκρούσεων µε στόχο την ανάπτυξη µιας κακώς εννοούµενης φιλοπατρίας, είναι η παρουσίαση και η ανάπτυξη των πολιτικών, οικονοµικών, κοινωνικών, πνευµατικών, καλλιτε-χνικών, επιστηµονικών και τεχνολογικών επιτευγµάτων µέσα από διαφορετικές πηγές πληροφόρησης, που επιτρέπει την ανάπτυξη της κριτικής σκέψης, της διαµόρφωσης άποψης χωρίς προκαταλήψεις και τον εντοπισµό των ποικίλων σκοπιµοτήτων, ανακριβειών και παραπλανητικών πληροφοριών που κρύβονται σε υποτιθέµενες αντικειµενικές παρουσιάσεις ιστορικών συµβάντων. Μέσα από την παιδεία των λαών της Ευρώπης πρέπει να εκλείψει η ιστορία του µίσους, χωρίς αυτό να σηµαίνει ότι η απαραίτητη "ιστορική µνήµη κάθε λαού θα καταλήξει σε ιστορική λήθη".
(γ) Άµεση προτεραιότητα πρέπει να αποτελέσει η ενίσχυση της διδασκαλίας των ξένων γλωσσών και ο σεβασµός της πολιτιστικής διαφοροποίησης και προστασίας γλωσσικών µειονοτήτων. Επιβάλλεται να τονιστεί η κοινωνικο-πολιτιστική διάσταση της γλώσσας µε στόχο την απόδοση της πολυγλωσσίας και της πολυπολιτισµικότητας σε µια δηµοκρατική κοινωνία. Τα γλωσσικά προβλήµατα του µέλλοντος µπορούν να αντιµετωπιστούν µόνο µε τη συστηµατική καλλιέργεια της µητρικής γλώσσας στο σχολείο και την όσο γίνεται νωρίτερα εντατική εκµάθηση δύο τουλάχιστον ξένων γλωσσών. Επιβάλλεται ακόµη να δοθούν κίνητρα για την εκµάθηση µιας από τις λιγότερο διαδεδοµένες γλώσσες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, για να βγουν από το περιθώριο οι µητρικοί οµιλητές των λιγότερο διαδεδοµένων γλωσσών, να καταργηθούν ή έστω να περιοριστούν οι γλωσσικοί φραγµοί και να ενισχυθεί η συνείδηση για την Ευρώπη του αύριο. Για την αποτελεσµατικότερη διδασκαλία των ξένων γλωσσών είναι απαραίτητο να αξιοποιηθεί ο κοινός στις ευρωπαϊκές γλώσσες λεξιλογικός θησαυρός που προέρχεται από την αρχαία ελληνική και λατινική γλώσσα, πρόταση που έχει γίνει και από πολλούς ξένους ερευνητές.
Προϋποθέσεις:
- Η Ευρώπη, ως όλον, ως σύστηµα αρχών και αξιών και όχι µόνο ως νοµικό πρόσωπο ή οικονοµικό όργανο, θα πρέπει να µελετηθεί µέσω διαφόρων πτυχών θεώρησής της. Μια τέτοια θεωρητική θεµελίωση παραπέµπει σ' ένα µοντέλο εισχώρησης και εφαρµογής της έννοιας «ευρωπαϊκή διάσταση» στη διδακτική πράξη και πρακτική, το οποίο βασίζεται κυρίως στη διάχυση όρων και ιδεών που σχετίζονται µε το επιδιωκόµενο αποτέλεσµα, στα προγράµµατα διαφόρων γνωστικών αντικειµένων.
- Σηµαντικό παράγοντα στη διαδικασία προετοιµασίας των πολιτών αυτών απoτελεί ο εκπαιδευτικός. Μόνο ο άρτια επιστηµονικά καταρτισµένος εκπαιδευτικός, ο οποίος διακατέχεται από τις αξίες της ελευθερίας και της ισότητας, θα µπορέσει να θέσει γερά θεµέλια για την Ενωµένη Ευρώπη και να «μυήσει» τους µαθητές του στους πνευµατικούς θησαυρούς της.
Αντί επιλόγου: Η ευρωπαϊκή διάσταση στην εκπαίδευση δεν έχει προωθηθεί στο βαθµό που θα έπρεπε. Επιβάλλεται ακόµα να αναπτυχθεί αποτελεσµατικότερο σχέδιο δράσης ενάντια στο ρατσισµό, την ξενοφοβία, τον αντισηµιτισµό και την έλλειψη κοινωνικής ανοχής. Κρίνεται επίσης απαραίτητη η δηµιουργία περισσότερων Ευρωπαϊκών Κέντρων Νεότητας και η εντατικοποίηση του προγράμματος αδελφοποίησης σχολείων.
πηγη:dimichri65.blogspot.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου