Κύρος

Καιρό τώρα προσπαθώ να γράψω μπας και εκτονώσω την οργή μου και την πικρία μου. Όχι για τα οικονομικά, αυτά είναι πρόσφατα και αναμενόμενα, αλλά για τη στάση της κοινωνίας απέναντί μας. Για την απαξίωση που περιβάλλει το επάγγελμα που ασκώ. Για την ντροπή που θέλουν να με κάνουν να νιώσω.

Λένε ότι δουλεύουμε λίγο. Εγώ δουλεύω τις καθημερινές, τα σαββατοκύριακα, τα Χριστούγεννα, το Πάσχα, το καλοκαίρι. Ώρες πολλές. Δε με νοιάζει αν με πιστεύετε. Με νοιάζει που το κάνω. Και κυρίως με νοιάζει που εξαιτίας του χάνω λεφτά. Χάνω κάθε φορά που αγοράζω κάποιο βιβλίο για να κάνω καλύτερα τη δουλειά μου. Χάνω κάθε ώρα που μελετώ για να γίνω καλύτερος αντί να κάνω ιδιαίτερα ή μια δεύτερη δουλειά. Όσο για την καταξίωση; Χμ… Αυτή δε θα έρθει ποτέ.

Λένε ότι παίρνουμε πολλά. Γιατί τότε κάθε φορά που αγοράζω ένα βιβλίο για τη δουλειά μου σκέφτομαι αν βγαίνω; Αν θα λείψουν από τα παιδιά μου; Γιατί πάντα μετανιώνω μόλις κλείνει η πόρτα του βιβλιοπωλείου πίσω μου; Γιατί;

Λένε πως η δουλειά μας δεν είναι σπουδαία. Δυστυχώς η κοινωνία δεν καταλαβαίνει τι μπορεί να προσφέρει. Δε ζητώ κύρος για λόγους εγωιστικούς, αλλά γιατί το αξίζει. Γιατί το απαιτεί. Σκεφτείτε το. Ξεχάστε προς στιγμήν το σχολείο που έχουμε ζήσει όλοι μας. Απλά σταθείτε και σκεφτείτε. Πού μπορεί κάποιος να μάθει Μαθηματικά, Φυσικές Επιστήμες, Γλώσσα, Ιστορία; Να αναπτύξει την κριτική του σκέψη και τη δημιουργικότητά του; Να βρει ανθρώπους να τον συμβουλεύσουν ανιδιοτελώς, να τον μυήσουν στον διάλογο, στη δημοκρατία, στη διεκδίκηση των δικαιωμάτων, στο επάγγελμα (και τούτο πολύτιμο είναι); Υπάρχουν τέτοιοι χώροι;

Βαρέθηκα τα βλέμματα που με μειώνουν. Δε με πειράζει τόσο η ενέργεια όσο η αυταρέσκεια και η βεβαιότητα που βρίσκεται πίσω τους. Εδώ και καιρό αντιδρώ σε κάθε προσπάθεια σπίλωσης της δουλειάς μου. Προσπαθώ με νύχια και με δόντια να τα παραβλέπω και να αφοσιώνομαι στα παιδιά. Μα τώρα τελευταία κουράζομαι… Και είμαι νέος ακόμα…
ΠΗΓΗ:imerologiodaskalou.blogspot.com