ΣΧΟΛΕΙΑ ΚΑΙ COVID-19

Προβληματίστηκα πολύ μέχρι να καταλήξω στην απόφαση να εξωτερικέψω τις σκέψεις μου για την κατάσταση που επικρατεί σήμερα στα σχολεία στην περιοχή μας και σ΄ όλη την Ελλάδα, απ ότι ακούμε.

Όπως είναι γνωστό, η Πολιτεία, ενώ προχώρησε στην επαναλειτουργία των σχολικών μονάδων (από τις 11 Μαΐου 2020 για την Γ΄ Λυκείου και από τις 18 Μαΐου 2020 για την Α΄ και Β΄ Λυκείου, καθώς και για τους μαθητές των Γυμνάσιων) έδωσε απλόχερα την δυνατότητα στους μαθητές με μια απλή Υπεύθυνη Δήλωση των γονέων τους να μπορούν να μην προσέρχονται στα σχολεία τους, εφόσον στην Δήλωση αυτή αναφέρεται ότι: «το τέκνο μου ανήκει σε ομάδα αυξημένου κινδύνου για νόσηση από COVID-19» ή «έχω άτομο στο οικογενειακό μου περιβάλλον που ανήκει σε ομάδα αυξημένου κινδύνου για νόσηση από COVID-19 ή ήδη νοσεί» (ΥΑ Αριθμ. 52840/ΓΔ4/ΦΕΚ 1765 Β΄/08-5-2020).

Συγκεκριμένα ενώ με την επανέναρξη των μαθημάτων οι περισσότεροι μαθητές προσήλθαν στις τάξεις τους ωστόσο με το πέρασμα των ημερών πολλοί γονείς κατέθεσαν υπεύθυνες δηλώσεις ότι έχουν άτομα που ανήκουν στις «ευπαθείς ομάδες» σπίτι τους, για να δικαιολογήσουν τις απουσίες τους.

Σίγουρα, την πρώτιστη ευθύνη της τραγελαφικής κατάστασης φέρει η Πολιτεία που «εμπιστεύθηκε» τους γονείς και έδωσε την ανεξέλεγκτη δυνατότητα να απουσιάσουν από τα σχολεία οι μαθητές με μια εύκολη διαδικασία.

Η ευθύνη όμως των γονέων στην χρήση αυτού του, αναγκαίου για τους έχοντες πράγματι τους προβλεπόμενους λόγους, μέτρου, ίσως θα έπρεπε να μετρήσει πολλαπλά πριν υλοποιηθεί. Τα παιδιά μας, ενώ βρίσκονται μακριά από τα σχολεία τους εδώ και περισσότερο από δυόμισι μήνες, επιλέγεται να συνεχίσουν να κρατιούνται μακριά από αυτά για άλλους τρεις – το λιγότερο – μήνες. Σχεδόν μισό χρόνο μακριά από το σχολείο…

Αν υφίστανται οι αναγκαίοι υγειονομικοί λόγοι, τότε δεν υφίσταται κανένα σχόλιο για την επιλογή αυτή των γονέων να κρατήσουν τα παιδιά τους μακριά από το σχολικό περιβάλλον. Αν όμως εκλείπουν οι ουσιώδεις λόγοι αυτής της «αποχής» από τα μαθήματα, τότε αυτή η ομαδική επιλογή γεννά σκέψεις απογοήτευσης.

Όπως δείχνουν όμως τα  γεγονότα η χρήση της Υπεύθυνης αυτής Δήλωσης άγγιξε τα όρια της κατάχρησης. Δυσκολεύομαι να χρησιμοποιήσω τη λέξη κατάχρηση, μη τυχόν και προσβάλω  συνανθρώπους μας, που πράγματι ανήκουν στις περιπτώσεις των οικογενειών που έχουν στο σπίτι τους άτομα τα οποία ανήκουν στις ευπαθείς ομάδες. Όμως, ο υπερβολικά μεγάλος αριθμός των Υπεύθυνων Δηλώσεων που κρατούν τους μαθητές μακριά από τα σχολεία τους, φαίνεται να σχηματίζει το περίγραμμα μιας χώρας που νοσεί...

Δυσκολεύομαι να πιστέψω πως οι γονείς των παιδιών γίνονται κατά κάποιο τρόπο συνεργοί στη «κοπάνα» διαρκείας των μαθητών από το σχολείο. Δυσκολεύομαι να πιστέψω σε ένα τόπο με μηδενικά κρούσματα από COVID-19, ότι τα ίδια αυτά παιδιά που αποφεύγουν να έρθουν στο σχολείο, θα συγχρωτιστούν σε χώρους που προσφέρουν διασκέδαση, σε κάποιες περιπτώσεις μπορεί να έχουν βάλει και μαθήματα πρωινές ώρες σε φροντιστήρια, χωρίς τώρα ο φόβος να δημιουργήσουν προβλήματα υγείας στο οικείο περιβάλλον τους να πτοεί αυτούς ή τους γονείς τους.

Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι προσφέρουμε στα παιδιά μας μη θετικά παραδείγματα και στάσεις ζωής, ότι η υποχρέωση της εκπαίδευσης στο σχολείο μπορεί να τίθεται σε εύκολη διαπραγμάτευση και, κατ’ επέκταση, σε αμφισβήτηση, ότι το σχολείο πολύ εύκολα μπορεί πλέον να απεμπολείται ως αξία, όχι όμως και οι καθημερινές ρηχές απολαύσεις, ότι  λίγο ύπνος παραπάνω αποτελεί ισχυρό κίνητρο αποφυγής της προσέλευσης στα σχολικά προαύλια και στις σχολικές αίθουσες.

Τις τελευταίες ημέρες όλοι οι εκπαιδευτικοί βιώνουμε τον απόλυτο παραλογισμό. Σχολεία άδεια από μαθητές, από ζωή γιατί οι μαθητές είναι αυτοί που δίνουν ζωή στο σχολείο, να έχουν μετατραπεί  σε γραφεία κατάθεσης υπεύθυνων δηλώσεων και γραμματειακής υποστήριξης.

Η απουσία από το σχολείο άνευ λόγου και αιτίας και με την κάλυψη, ενδεχομένως, του γονέα θα δημιουργήσει κενά στην εκπαιδευτική διαδικασία, θα καταστήσει πολύ δύσκολη την επανένταξη του παιδιού στο σχολείο, καλλιεργώντας του μια αντίληψη ραθυμίας και έλλειψης ενδιαφερόντων που έχουν σοβαρές επιπτώσεις στην ψυχολογία του εφήβου και οι μαθητές θα έρθουν αντιμέτωποι με αυτά στο μέλλον. Υπ’ αυτήν την έννοια είναι και μεγάλη η ευθύνη των γονέων που δέχονται να παραμένουν τα παιδιά τους στο σπίτι, χωρίς κανένα σοβαρό λόγο και συνεργούν σ’ αυτήν την παραίτηση και αδικαιολόγητη αποχή.