ΑΓΑΠΗΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΑΙΔΙ………..

Μια επιστολή που όλοι οφείλουμε στα παιδιά μας σήμερα, γιατί ίσως  να μην έχουμε το θάρρος να τους κοιτάξουμε στα μάτια και να τους πούμε την αλήθεια.

Αγαπημένο μου παιδί,

Η περίοδος που ζούμε ως χώρα με ώθησε να σου απευθύνω αυτήν την επιστολή προκειμένου να σε ενημερώσω για την κατάσταση που πλήττει τον τόπο μας αλλά και να σε καταστήσω κοινωνό των σκέψεων και προβληματισμών μου για το μέλλον.

Μιλώ ασφαλώς για το δικό σας μέλλον, για το μέλλον της γενιάς σας. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, μετά από έναν εικοστό αιώνα με ραγδαία βήματα βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των Ελλήνων, από την οποία ωφελήθηκαν οι δυο προηγούμενες γενιές, μεταβαίνουμε σε μια νέα περίοδο, γεμάτη δυσχέρειες και απειλές για τους κατοίκους του ταλαιπωρημένου αυτού κράτους. Ίσως είστε η πρώτη γενιά από τη δημιουργία του ελληνικού κράτους που θα ενηλικιωθεί ζώντας σε συνθήκες διαβίωσης χειρότερες από εκείνες των γονιών της. Αυτά τα αγαθά που σταδιακά οι προηγούμενες γενιές κέρδιζαν και κληροδοτούσαν στις επόμενες φαίνεται πως ήρθε η εποχή να τα στερηθούμε. Βιοτικό επίπεδο αξιοπρεπές, δυνατότητες σπουδών και επαγγελματικής αποκατάστασης άφθονες δίνουν πλέον τη θέση τους σε μια βαθιά αβεβαιότητα για το μέλλον, αν όχι σε μελαγχολικές σκέψεις για το τι ξημερώνει αύριο. Η υποβάθμιση της αγοραστικής δύναμης του Έλληνα, που έρχεται με βεβαιότητα, δεν είναι το πιο οδυνηρό στοιχείο της αυριανής πραγματικότητας. Ίσως η απειλή της ανεργίας και η αβεβαιότητα για τη δυνατότητα επιβίωσης για εσάς και τις οικογένειές σας αποτελέσει την πιο δυσβάστακτη συνθήκη του μέλλοντος.

Ποιοι όμως ευθύνονται για τη ζοφερή αυτήν πραγματικότητα; Πώς κατανέμονται οι ευθύνες, ίσως αναρωτηθείς, παιδί μου.

Για την εξέλιξη αυτήν οι ένοχοι είμαστε εμείς, οι γονείς, οι δάσκαλοι και οι πολιτικοί ηγέτες, που είχαμε καθήκον να σας αναθρέψουμε σε συνθήκες ανθρώπινες, αν όχι άριστες. Δυστυχώς, όμως, δεν ανταποκριθήκαμε στις προσδοκίες σας. Θαμπωθήκαμε από την ευμάρεια και τη χλιδή στην οποία βρεθήκαμε αιφνιδιαστικά και χάσαμε τους στόχους και τον προσανατολισμό μας. Σκεφτήκαμε άπληστα και επιπόλαια και θέσαμε σε δεύτερη μοίρα τις υποχρεώσεις μας απέναντι στη γενιά σας. Ο εγωισμός μάς αποπροσανατόλισε και μας απομάκρυνε από το καθήκον μας να σας προϊδεάσουμε για τις αντίξοες συνθήκες που αργά αλλά σταθερά άρχισαν να διαγράφονται στον ορίζοντα. Μεγάλο, ωστόσο, μερίδιο της ευθύνης για την αποτυχία μας αυτή φέρει, παιδί μου, η πολιτική μας τάξη. Αυτή στάθηκε κατ’ εξοχήν ανάξια του ρόλου του καθοδηγητή, λειτούργησε μυωπικά και επιδίωξε σταθερά την εκλογή ή την επανεκλογή της αντίστοιχα. Κατασπατάλησε τους οικονομικούς πόρους του τόπου, δανείστηκε στη συνέχεια υπέρογκα ποσά και έφτασε σήμερα ένα βήμα από την πτώχευση της πατρίδας μας.

Δυστυχώς, οι συνέπειες αυτής της κρίσης θα στοιχίσουν περισσότερο για τη δική σας γενιά, θα είναι η δική σας γενιά που θα επωμιστεί το μεγαλύτερο κόστος αυτής της κρίσης. Οικονομική στενότητα, για άλλους πιο σκληρή και για άλλους λιγότερο έντονη, θα δυσχεράνει την υλοποίηση των προσωπικών σας ονείρων στη σφαίρα του επαγγέλματος και κατά συνέπεια τα προσωπικά σας σχέδια για οικογενειακή αποκατάσταση και ευτυχία. Αυτό που για τις παλιότερες γενιές φάνταζε εύκολο και προσιτό, να δημιουργήσουν δηλαδή οικογένεια και παιδιά, για τη δική σας, ίσως και για τις επόμενες, θα αποτελέσει στόχο δυσπρόσιτο και θα προκαλεί θλίψη και μελαγχολία.

Γι’ αυτό, παιδί μου, είναι ανάγκη να συνειδητοποιήσετε την κρισιμότητα των περιστάσεων και να αγωνιστείτε για τη δική σας προκοπή, την προσωπική, αλλά ταυτόχρονα να συμβάλετε στην αναγέννηση και της πατρίδας με τη σκληρή κριτική και το ενεργό ενδιαφέρον σας για τα δημόσια πράγματα, γιατί η αποχή από τα κοινά επιτρέπει την υπονόμευση των ονείρων σας και την προδοσία της γενιάς σας.

Καλή δύναμη.

Ο δάσκαλός σας